CHODKÓW, obacz Chotków. CHOTKÓW (alias CHODKÓW), wieś i folwark poduchowne, nad rzeką Wisłą, powiat sandomierski, gmina i parafia Łoniów. W 1827 roku było tu 28 domów i 113 mieszkańców, obecnie (tj. w 1880 roku) liczy 32 domy, 208 mieszkańców; 394 mórg ziemi dworskiej i 138 mórg (ziemi) włościańskiej.
Bronisław Chlebowski, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego..., t. I.[12]
CHODKÓW, obacz Chotków. CHOTKÓW (alias CHODKÓW), w dokumentach Chotcow, wieś, powiat sandomierski. Nadany (w) roku 1257 klasztorowi w Zawichoście. W roku 1373 otrzymuje prawo niemieckie. (Kodex Małopolski, I, 53, 379). W połowie XV wieku wieś ma 6 do 8 łanów kmiecych, 3 zagrodników z rolą, karczmę, folwark. Kmiecie dają dziesięcinę (do 9 grzywien) altaryi św. Wawrzyńca w Sandomierzu. (Liber Beneficiorum, I, 388).
Bronisław Chlebowski, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego..., t. XV, cz. I.[13]
W XIX-wiecznym Chodkowie umiejscowione było małe jeziorko Łacha – znane nam z oryginalnego opisu Ludwika Wolskiego z 1851 roku.
Jeziora w Królestwie Polskiém. (...) Jeziora Gubernii Radomskiéj. (...) Powiat Sandomierski. Wszystkie jeziora powiatu tego leżą nad samą rzeką Wisłą lub w niewielkiéj od niéj odległości[14]. (...) We wsi i gminie Chodków znajduje się jezioro pod nazwiskiem Łacha. Położone na płaszczyźnie rozległéj, w miejscu otwartém, ma obszerności morgów 3, głębokości stóp 12. Grunta nadbrzeżne są urodzajne, twarde. Kommunikacyą ma z rzeką Wisłą, od któréj tylko o kilkanaście kroków jest oddalone. Źródeł mineralnych nie ma. Woda czysta, słodka. Użytków z jeziora żadnych, gdyż połów ryb z powodu wielkiéj głębokości wody i znajdujących się w niéj drzew, przez powodzie naniesionych, jest niepodobny. (...) Z wyliczenia takowego wypada, że w gubernii radomskiéj jest w ogóle jezior 59, rozległość ich włók 15, morgów 27; w tym: w powiecie sandomierskim jezior 31, rozległość ich włók 11, morgów 7. Wszystko to są jeziora mniejszéj wielkości; największe z nich Kozłowy dół ma obszerności morgów 70, po nim idzie Krzcińskie – morgów 50, daléj Słoniawa i Przewłockie po morgów 30; inne coraz mniejsze.
Ludwik Wolski, Biblioteka Warszawska. Pismo poświęcone naukom, sztukom i przemysłowi, t. I.[15]
↑Filip Sulimierski (red. naczelny), Bronisław Chlebowski (red. naczelny), Władysław Walewski (red.): Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Skład Główny w Redakcyi Wędrowca, ulica Nowy Świat Nr. 59. T. I. Warszawa: Nakładem Filipa Sulimierskiego i Władysława Walewskiego. Druk „WIEKU” Nowy-Świat Nr. 59, 1880, s. 607, 638.
↑Bronisław Chlebowski (red.), Józef Krzywicki (współudział): Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Według planu Filipa Sulimierskiego i z pomocą zgromadzonych przez niego materyałów. T. XV. Cz. II. Warszawa: Nakładem Władysława Walewskiego do końca tomu X. Od tomu XI, z zasiłku Kasy pomocy dla osób pracujących na polu naukowem imienia D-ra Mianowskiego. Druk „WIEKU” Nowy-Świat Nr. 61, 1900, s. 312, 325.
↑Oskar Kolber: Dzieła wszystkie. Sandomierskie. Materyjały do etnografii słowiańskiéj. T. 2: Lud. Jego zwyczaje, sposób życia, mowa, podania, przysłowia, obrzędy, gusła, zabawy, pieśni, muzyka i tańce. Serya 1. Sandomierskie. Warszawa: W drukarni Jana Jaworskiego, Krakowskie-Przedmieście Nr. 415, 1865, s. 281.
↑Ludwik Wolski. Jeziora w Królestwie Polskiém. „Biblioteka Warszawska. Pismo poświęcone naukom, sztukom i przemysłowi. 1851”. Tom piérwszy. Ogólnego zbioru tom XLI, s. 46, 48, 58, 63, 1851. Warszawa: W Drukarni Stanisława Strąbskiego, przy ulicy Daniłowiczowskiéj Nr. 617, w dawnej Bibliotece Załuskich.