Chin japoński
Chin japoński
|
| Inne nazwy
|
Czin japoński, Japan chin, Japanese Chin, Spaniel japoński
|
| Kraj patronacki
|
Japonia
|
| Wymiary
|
| Wysokość
|
ok. 25 cm
|
| Masa
|
ok. 1,8-3,2 kg[1]
|
| Klasyfikacja
|
| FCI
|
Grupa IX, Sekcja 8,
nr wzorca 206
|
| AKC
|
Toy
|
| ANKC
|
Grupa 1 – (Toys)
|
| CKC
|
Grupa 5 – (Toys)
|
| KC(UK)
|
Toy
|
| NZKC
|
Toy
|
| UKC
|
Grupa 8 – Companion Dog
|
| Wzorce rasy
|
|
|
|
|
Chin japoński – jedna z ras psów, należąca do grupy psów do towarzystwa[2], zaklasyfikowana do sekcji spanieli japońskich i pekińczyków. Nie podlega próbom pracy[3].
Rys historyczny
O istnieniu tej rasy jest wzmianka w chińskim manuskrypcie z 57 r. p.n.e. Na podstawie historycznych przesłanek ustalono, że przodkowie china japońskiego byli ofiarowani w roku 732 przez władców koreańskich (w okresie panowania dynastii Silla – 377 do 935 roku) na dwór japoński.
W ciągu następnych stu lat importowano do Japonii większą liczbę psów tej rasy. Według świadectw historycznych psy tej rasy były później wprowadzone bezpośrednio do Chin (w czasie panowania dynastii Tang, 618–910) i później do Korei (w czasie panowania dynastii Balhae, 698–926) przez dyplomatów.
W okresie panowania sioguna Tsunayoshiego Tokugawy (1680 –1709) rasa została wyniesiona do rangi psa salonowego w pałacu Edo. W roku 1613 Brytyjczyk, kapitan Searles wprowadził china japońskiego do Anglii, a w roku 1853 amerykański wojskowy Perry importował kilka do USA. Dwa spośród tych ostatnich były ofiarowane królowej Wiktorii. Od 1868 roku chin japońskich stał się psem salonów i dam z wyższych sfer.
Wygląd
Szata i umaszczenie
Szata jest jedwabista, prosta i długa. Całe ciało z wyjątkiem głowy pokryte jest obfitym owłosieniem. Uszy, szyja, uda i ogon ozdobione są gęstymi włosami. Umaszczenie jest białe z czarnymi lub czerwonymi łatami. Cenione są symetrycznie rozmieszczone łaty na oczach, uszach i całym ciele.
Zachowanie i charakter
Jest żywiołowym, przyjacielskim domownikiem, łatwo się przystosowującym i do późnego wieku lubiącym zabawy. Chin japoński akceptuje inne zwierzęta w swoim otoczeniu, łatwy w prowadzeniu przyzwyczaja się do jednego właściciela. Lubi być w centrum uwagi i chętnie prezentuje się na wystawach[1].
Użytkowość
Obecnie jest psem ozdobnym do towarzystwa.
Przypisy
- ↑ a b David Taylor: Księga psów. s. 178-179.
- ↑ Ammy Marder, Debra Horwitz: Nasz pies. Poradnik dla właścicieli psów. s. 178.
- ↑ Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. s. 352.
Bibliografia
- Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5. Brak numerów stron w książce
- Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MULTICO, 1998, s. 31. ISBN 83-7073-122-8.
- Ammy Marder, Debra Horwitz: Nasz pies. Poradnik dla właścicieli psów. Warszawa: Książka i Wiedza, 1999. ISBN 83-05-13030-4. Brak numerów stron w książce
- David Taylor: Księga psów. Warszawa: Świat Książki, 1995. ISBN 83-7129-102-7. Brak numerów stron w książce
