William Henry Webb, ps. „Chick” (ur. 10 lutego 1905[a] w Baltimore, zm. 16 czerwca 1939 tamże)[1] – afroamerykański muzyk jazzowy, perkusista i bandlider.
Życiorys
Był synem Williama Henry’ego i Marie z d. Johnson[2]. Miał trzy siostry: Bessie, Mabel i Ethel. Będąc małym dzieckiem spadł ze schodów w rodzinnym domu, miażdżąc kilka kręgów. Przeszedł operację, po której jednak nigdy nie odzyskał pełnej sprawności ruchowej. Uraz wywołał gruźlicze zapalenie kręgosłupa, którego skutkiem były niski wzrost i zdeformowana sylwetka, przez co wyglądał na „garbatego karła o dużej twarzy i szerokich ramionach”[3]. Żeby „rozruszać zastałe kości”, lekarz zalecił mu grę na instrumencie muzycznym[2]. Chick wybrał perkusję. Musiał jednak sam na nią zarobić, został więc gazeciarzem.
Mając jedenaście lat po raz pierwszy zagrał na perkusji za pieniądze. Występował wtedy w zespołach grających na statkach spacerowych[3]. W 1924 wyjechał do Nowego Jorku. W 1926 założył w Harlemie własny zespół, kwintet, z którym przez pięć miesięcy grał w klubie The Black Bottom[4]. Z następną formacją – oktetem występował w The Paddock Club. W 1927 wraz ze swoim kolejnym zespołem, Harlem Stompers, pojawił się na estradzie słynnej sali tanecznej The Savoy Ballroom. W niedługim czasie zespół powiększył się do jedenastu członków i pod koniec dekady koncertował na wszystkich głównych scenach jazzowych w Nowym Jorku, takich jak The Cotton Club, The Roseland i The Strand Roof. W 1930 orkiestra jeździła w trasy koncertowe z rewią „Hot Chocolate”.
W 1931 The Chick Webb Orchestra otrzymała stały angaż w Savoyu, w którym występowała przez następne pięć lat[4]. Wylansowała utożsamiany z nią późniejszy standard swingowy Stomping at the Savoy. Natomiast jej dyrektor stał się jednym z najbardziej cenionych bandliderów i perkusistów nowego stylu – swingu. Chcące zyskać na popularności zespoły stawały do „cutting contest” – „bitwy” big-bandów z jego orkiestrą. Konfrontacje przegrywały m.in. zespoły Counta Basiego, Fletchera Hendersona i Benny’ego Goodmana[2]. Przegrał tylko raz – z orkiestrą Duke’a Ellingtona w 1937. Z jego big-bandem współpracowało wielu wybitnych muzyków takich jak Don Redman, Mario Bauza, Edgar Sampson oraz saksofoniści Benny Carter i Louis Jordan[4]. Ponadto jego wirtuozowski i niezwykle dynamiczny styl gry wpłynął na wielu perkusistów takich jak Buddy Rich, Louie Bellson i Art Blakey.
W 1935 zastąpił dotychczasowego, stałego wokalistę orkiestry, Charlesa Lintona nastoletnią Ellą Fitzgerald. Plotka głosiła, że młodziutka wokalistka zakradła się do jego garderoby z propozycją pójścia do łóżka[4]. Podobno później pozostawali w związku uczuciowym. Prawdą było to, że Ella została główną wokalistką orkiestry. Szybko zyskała popularność i miano „Pierwszej Damy Swingu”[2]. W tym czasie i latach następnych orkiestra z Ellą Fizgerald nagrała dla wytwórni Decca wiele szlagierowych utworów. Jeden z nich A-Tisket, A-Tasket skomponowała Ella (przy współpracy Vana Alexandra) specjalnie dla Webba, żeby podczas choroby podnieść go na duchu[2].
W 1938 stan jego zdrowia znacznie się pogorszył. Mimo to nie zaprzestał prowadzenia orkiestry ani wyczerpującej gry na perkusji. W czerwcu następnego roku jednak trafił do szpitala Johns Hopkins w Baltimore[4]. Przeszedł poważną operację i wkrótce po niej zmarł[2]. Został pochowany na Arbutus Memorial Park w miejscowości niemunicypalnej Arbutus[5].
Po jego śmierci do 1942 orkiestrę prowadziła Ella Fitzgerald[4].
Życie prywatne
Był żonaty z Marthą Lorettą z d. Ferguson, którą nazywano także imieniem „Sally”.
Dyskografia
- 1974 Ella Sings, Chick Swings (Olympic)
- 1976 Chick Webb in the 1930's – Bronzeville Stomp (Jazz Archives)
- 2006 Stomping at the Savoy (Proper)
- 2010 A Legend – Chic Webb – Volume One (1929–1936) (Decca)
- 2013 The Complete Chick Webb & Ella Fitzgerald Decca Sessions (Mosaic)
Upamiętnienie
12 lutego 1940 odbył się w Baltimore „Benefis Chicka Webba”, który zgromadził ok. 7500 osób[6]. Wśród jego uczestników byli m.in. Sally Webb – wdowa po nim, Marie Webb – jego matka, Mabel Porter – jego siostra, Herbert O’Conor – gubernator stanu Maryland i Joe Louis – bokserski mistrz świata w wadze ciężkiej[6]. Orkiestrę zmarłego benefisanta prowadziła Ella Fitzgerald.
Uwaga
- ↑ Istnieją wątpliwości odnośnie do roku jego urodzenia. Akt zgonu i napis na grobie podają datę 1909, natomiast wg narodowego spisu ludności jest to rok 1905[1].
Przypisy
Bibliografia
