PROFILBARU.COM

Carlo Ruzzini
	; Carlo Ruzzini, mal. Gregorio Lazzarini
	doża Wenecji
Okres	od 1732; do 1735
	Dane biograficzne
Data urodzenia	11 listopada 1653
Data śmierci	5 stycznia 1735
Ojciec	Marco Ruzzini
Matka	Caterina Zeno
	Multimedia w Wikimedia Commons

Ten artykuł od 2021-04 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Carlo Ruzzini (ur. 11 listopada 1653, zm. 5 stycznia 1735) – wenecki polityk, dyplomata i w końcu doża Wenecji.

Ruzzini urodził się w Wenecji. Jego rodzicami byli bogaci patrycjusze Marco Ruzzini i Caterina Zeno.

Pod koniec XVII wieku Republika Wenecka traciła na potędze militarnej, więc dyplomaci tacy jak Carlo Ruzzini byli jej potrzebni.

Carlo rozpoczął karierę jako szef weneckiego arsenału i doków, następnie w 1691 jako dyplomata wysłany został do Madrytu. Reprezentował Wenecję gdy zawierano pokój w Karłowicach (1698-1699), udało się mu uzyskać pewne zyski dla kraju, lecz jego nerwy by czegoś nie zepsuć zaszkodziły mu tak, ze postanowiono wykluczyć Wenecję z dalszych rozmów. Nie przeszkodziło to jego karierze. Posłował do Świętego Cesarstwa Rzymskiego w 1699.

Był ambasadorem w Hadze (1706), Turcji (1707) i Wiedniu. W roku 1712 uczestniczył w negocjacjach dotyczących pokoju utrechckiego 1713, lecz jego rola była tu mała, gdyż Wenecja traciła nieubłaganie na znaczeniu politycznym.

Gdy zakończyła się wojna Republiki z Turcją (1714-1718), Ruzzini zawierał pokój w Passarowitz (lipiec 1718). Nie udało mu się wiele uzyskać, choć robił co mógł. Zły stan zdrowia odesłał go do domu.

Już w 1722 kandydował do tronu doży, lecz pobił go wówczas Sebastiano Mocenigo. Trzy lata po jego śmierci Ruzzini zwyciężył 40 głosami wśród 41 elektorów.

Podczas swych krótkich rządów (1732 – 1735) nie zdziałał wiele lecz utrzymał neutralność republiki i zadbał o jej bezpieczeństwo.