Camões – poemat portugalskiego romantycznego poety João Baptisty da Silva Leitão de Almeida Garrett. Utwór ten, wydany po raz pierwszy w 1825, pochodzi z wczesnej fazy twórczości tego autora, podobnie jak poemat Dona Branca, opublikowany rok później[1]. Poemat został zadedykowany przyjacielowi autora Antoniowi Joaquimowi Freire Mareco. Pod względem formalnym jest bliski poetyce klasycystycznej[2], ale w warstwie treściowej posiada cechy typowo romantyczne[3]. Almeida Garrett pokazuje Camõesa, zgodnie z prawdą historyczną, ale zarazem zgodnie z panującymi w romantyzmie tendencjami, jako żołnierza, żeglarza, nieszczęśliwego kochanka, nędzarza i patriotę, który zmarł na wieść o klęsce wojsk portugalskich w północnej Afryce[3]. Romantyczne są w poemacie Almeidy de Garretta również opisy przyrody, tajemniczej i groźnej zwłaszcza w scenerii nocnej, jak też przeczucia i prorocze wizje[3]. Utwór rozpoczyna się apostrofą do saudade, czyli typowo portugalskiego poczucia tęsknoty. Jest napisany wierszem białym, a konkretnie dziesięciozgłoskowym, formatem tradycyjnie wykorzystywanym w literaturze portugalskiej od XVI wieku[4].
Saudade! gosto amargo de infelizes, Delicioso pungir de acerbo espinho, Que me estás repassando o íntimo peito Com dor que os seios d'alma dilacera, — Mas dor que tem prazeres — Saudade! Mysterioso numen que aviventas Corações que estalaram, e gottejam Não ja sangue de vida, mas delgado Soro de estanques lagrymas — Saudade! Mavioso nome que tam meigo soas Nos lusitanos lábios, não sabido Das orgulhosas bocas dos Sycambros Doestas alheias terras — Oh Saudade!
