Córka faraona – nieznana z imienia postać biblijna ze Starego Testamentu. Zgodnie z relacją zawartą w Księdze Wyjścia (Wj 2,5-10) wyłowiła z rzeki koszyk z chłopcem, któremu nadała imię Mojżesz, i którego wychowała następnie jak własnego syna.
Tożsamość
Choć Biblia nie podaje imienia córki faraona, w hagadach utożsamiono ją ze wspomnianą w 1 Księdze Kronik (1 Krn 4,18) córką faraona o imieniu Bitia (בִּתְיָה), żoną Mereda. Tradycja rabiniczna widzi w niej czcicielkę Jahwe, prawdopodobną potajemną konwertytkę na judaizm, jej męża Mereda utożsamia zaś z Kalebem. Miała zostać jako jedyna pierworodna w Egipcie oszczędzona podczas 10 plagi[1]. Według Księgi Jubileuszów córka faraona nosiła imię Tarmut, u Artapanosa z Aleksandrii Merris, zaś u Józefa Flawiusza Termutis[2].
W tradycji islamskiej nosi imię Asija i jest żoną, a nie córką faraona. Także islamscy egzegeci przypisują jej potajemne czczenie Boga Izraela[3].
Motyw córki faraona odnajdującej w sitowiu koszyk z małym Mojżeszem często pojawia się w sztuce chrześcijańskiej, gdzie stanowi prefigurację ucieczki Świętej Rodziny do Egiptu. Ubranej zazwyczaj w bogate szaty córce faraona towarzyszą często służące i obserwująca całą scenę z ukrycia Miriam[4].
Wyobrażenie sceny biblijnej w malarstwie europejskim
↑Brannon Wheeler: Moses. W: The Blackwell Companion to the Qur'an. edited by Andrew Lippin. Malden: Blackwell Publishing, 2006, s. 249. ISBN 978-1-4051-1752-4.
.jpg)
