Gmach został wzniesiony w 1924 roku dla spółki handlowej Robur[1], na działce pomiędzy współczesnymi ulicami Powstańców, J. Lompy i Rybnicką[2]. Dokonywano w nim transakcji handlowych oraz prowadzono handel węglem kamiennym[3].
W latach 1939–1945 siedzibę miała tutaj niemiecka Tajna Policja Państwowa (niem. Geheime Staatspolizei – Gestapo)[2]. Katowickie biuro Gestapo oficjalnie utworzono 2 października 1939 roku[3] przy ówczesnej Strasse der SA 49[4]. Szef niemieckiej policji Heinrich Himmler okólnikiem z 7 listopada 1939 roku wyznaczył jako teren działania biura rejencję katowicką, a po utworzeniu prowincji górnośląskiej katowickie Gestapo podniesiono do rangi placówki kierowniczej. Pierwszym dowódcą został Emanuel Schäfer[5], a szczególnie okrutnie w historii miasta zapisał się ostatni z nich – Johannes Thümmler[6].
W budynku przy obecnej ulicy Powstańców 31 w Katowicach siedzibę miał także sąd doraźny[3] (niem. Standgericht) powołany 1 czerwca 1942 roku na podstawie rozporządzenia gauleiteraFritza Brachta[7]. Sąd ten był najważniejszym narzędziem nazistowskiego terroru na Górnym Śląsku, a kierowali nim aktualnie urzędujący szefowie katowickiego Gestapo[4]. Kierownictwo rezydowało na piętrach budynku, a w piwnicach torturowano więźniów. Ofiarami sądu doraźnego padło około 2 tys. osób, natomiast większa była liczba osób aresztowanych – w latach 1941–1943 było ich około 12 tysięcy[3], z czego większość z nich prawdopodobnie przewinęła się także przez pomieszczenia śledcze i cele w gmachu Gestapo[6]. Funkcjonariusze katowickiego Gestapo ewakuowali się tuż przed zajęciem Katowic przez Armię Czerwoną w styczniu 1945 roku[8].
Prawdopodobnie w 1954 roku gmach przy ówczesnej ulicy Powstańców 49 zmienił numerację na 31. Jeszcze w tym samym roku przeznaczono go na cele medyczne, a w piwnicach, gdzie torturowano wcześniej ludzi, umieszczono pracownie rentgenowskie[13]. 1 styczna 1985 roku bazie zniesionego Wojewódzkiego Szpitala Zespolonego powstał Zespół Wojewódzkich Przychodni Specjalistycznych w Katowicach, który od 1998 roku zaczął funkcjonować jako samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej[14].
W 1996 roku na ścianie budynku wmurowano tablicę pamiątkową poświęconą pomordowanym tam Polakom[1], ufundowaną przez katowicki oddział Związku Więźniów Politycznych Okresu Stalinowskiego[2]. W styczniu 2011 roku pod tą tablicą odsłonięto sześć płyt z nazwiskami mieszkańców Katowic zamordowanych w KL Auschwitz[13].
BeataB.LeśniewskaBeataB., WaldemarW.BojarunWaldemarW. (red.), Przewodnik po Śródmieściu Katowic, Katowice: Wydział Promocji Urząd Miasta Katowice, 2014(pol.).
