PROFILBARU.COM

Buddyzm w Japonii – kalendarium

Wstęp

Gdy na początku VI wieku Japonia zetknęła się z buddyzmem, doszło do starcia dwu potężnych rodów arystokratycznych: Soga i Mononobe. Umako Soga wybudował pierwsze sanktuarium buddyjskie, które musiał później spalić na skutek protestu rodu Mononobe i innych rodów arystokratycznych. Dopiero żarliwość księcia Shōtoku przełamała częściowo tę niechęć.

Kalendarium

538 Do miejscowości Asuka, gdzie rezydował władca Yamato, przybywa poselstwo z Korei (Baekje) przynosząc cesarzowi statuę Buddy, sztandary z buddyjskimi napisami, baldachimy i księgi ze świętymi tekstami.
584 Umako Soga buduje pierwsze buddyjskie sanktuarium w swojej rezydencji w Ichikawie, gdzie kapłankami są trzy koreańskie mniszki, wśród nich Zenshinni.
588 Umako Soga funduje Asuka-dera (Hōkō-ji) – pierwszy klasztor męski.
593 Książę Shōtoku zostaje regentem i buduje Shitennō-ji (ukończony w 596 r.).
594 Buddyzm zostaje proklamowany religią państwową.
607 Ukończenie budowy Hōryū-ji.
623 W Japonii jest już 46 klasztorów i świątyń, 816 mnichów i 569 mniszek.
625 Koreański mnich Ekwan (Ekan) wprowadza do Japonii koreańską szkołę samnon, odpowiednik chińskiej szkoły sanlun (szkoła Trzech Traktatów czyli madhjamika). W Japonii znana będzie pod nazwą sanron-shū.
635 Powstanie idealistycznej szkoły hossō, odpowiednika chińskiej szkoły faxiang, czyli jogaczary (dharmalakszany). W Japonii znana będzie także jako yuishiki.
660 Oficjalne wprowadzenie nauk jogaczary (hossō) do Japonii przez mnicha Dōshō.
678 Dōkō oficjalnie wprowadza szkołę winai (chiń. lüzong) czyli ritsu.
692 W Japonii jest już 545 świątyń i klasztorów.
735 Oficjalne wprowadzenie nauk jogaczary (hossō) przez Gembō.
736 Daoxuan wprowadza do Japonii nauki chińskiej szkoły huayan (jap. kegon)
741 Kopie Sutry Złotego Światła są rozpowszechniane po całej Japonii. Odegrało to olbrzymią rolę przy szerzeniu buddyzmu.
752 Rozpoczynają się ceremonie dedykacyjne Wielkiego Buddy w Tōdai-ji.
788 Saichō zakłada klasztor Enryaku.
805 Saichō/Dengyō Daishi zakłada japoński odpowiednik chińskiej szkoły tiantai – tendai.
806 Kūkai/Kobo Daishi wprowadza nauki chińskiej mistycznej szkoły zhenyan (mantrajana) – shingon.
938 Kūya rozpoczyna propagowanie amidyzmu.
1035 Początek otwartej wojny pomiędzy Enryaku-ji (tendai sammon) i Mii-derą (tendai jimon).
1124 Ryōnin zakłada szkołę yūzū nembutsu.
1175 Hōnen zakłada szkołę jōdo shū.
1180 Spalenie Tōdai-ji i Kōfuku-ji przez klan Taira za popieranie klanu Minamoto.
1191 Eisai Myōan wprowadza nauki chińskiej szkoły chan (jap. zen) linji – rinzai.
1202 Eisai buduje Kennin-ji.
1224 Shinran zakłada szkołę jōdo shinshū.
1227 Eihei Dōgen wprowadza szkołę caodong chińskiego chanu – sōtō.
1244 Dōgen buduje Daibutsu-ji (Eihei-ji).
1253 Nichiren Daishōnin zakłada szkołę hokke, zwaną później nichiren-shū.
1267 Daiō Kokushi powtórnie wprowadza do Japonii szkołę liniji – rinzai.
1324 Shūhō Myōchō zakłada Daitoku-ji.
1339 Musō Soseki zakłada Tenryū-ji.
1342 Kanzan Egen zostaje pierwszym opatem Myōshin-ji
1465 Mnisi z Enryaku-ji palą świątynię Hingan szkoły jōdo shin
1524 Mnisi z Enryaku-ji palą świątynie szkoły nichiren w Kioto.
1532 Wyznawcy szkoły nichiren palą Hongan-ji szkoły jōdo shin
1536 Mnisi z Enryaku-ji palą świątynie szkoły nichiren w Kioto.
1571 Oda Nobunaga niszczy klasztory i świątynie na górze Hiei (i inne, razem pali 3000 klasztorów, niektóre z mnichami).
1654 Yinyuan Longqi przybywa do Japonii i odnawia podupadłe szkoły zen rinzai i sōtō oraz zakłada szkołę zen ōbaku.
1681 Tetsugen kończy pracę nad drewnianymi płytami do druku całego kanonu buddyjskiego w 6,771 tomach.
XVII wiek–1945 Okres podporządkowywania buddyzmu państwu i szereg działań przeciwko buddyzmowi.
1758 Hakuin Ekaku zakłada Ryūtaku-ji. Ojciec nowoczesnego rinzai.
1868 Rozpoczyna się okres Meiji. Antybuddyjskie ustawy.
1883 Nanjio Bunyiu publikuje Katalog chińskich tłumaczeń buddyjskiej Triptaki.
1905 Shaku Sōen wprowadza zen do USA
1913 Światowy kongres buddyjski w Tokio.
1924 Rozpoczęcie wydawania stutomowego kanonu ksiąg buddyjskich zawierających 2920 tekstów buddyjskich Chin, Azji Środkowej, Korei i Japonii. Edycję ukończono w 1934 r.
1955–1961 Pod redakcją D.T. Suzukiego ukazuje się tzw. pekińska wersja bka'.'gyur i bstan.'gyur – kanonicznych ksiąg tybetańskich.

Bibliografia

Red. Stephan Schuhmacher i Gert Woerner. The Encyclopedia of Eastern Philosophy and Religion. Shambala. Boston, 1989 ISBN 0-87773-433-X
Heinrich Dumoulin. Zen Buddhism: a History. Japan. Macmillan Publishing Company. Nowy Jork, 1990. ISBN 0-02-908250-1
Red. Yusen Kashiwara, Koyu Sonoda. Sharpers of Japanese Buddhism. Kōsei Publishing Co. Tokio, 1994 ISBN 4-333-01630-4
John Stevens. Three Zen Masters. Ikkyū, Hakuin, Ryōkan. Kodansha International. Tokio, Nowy Jork, Londyn, 1993 ISBN 4-7700-1651-4