Według niemieckiego językoznawcy Heinricha Adamy’ego nazwa miejscowości pochodzi od staropolskiej nazwy lasu iglastego - boru[4]. W swoim dziele o nazwach miejscowych na Śląsku wydanym w 1888 roku we Wrocławiu jako najstarszą zanotowaną nazwę miejscowości, wcześniejszą od niemieckiej wymienia Boruszowice podając jej znaczenie "Kieserwald" czyli po polsku "Żwirowy las, bór"[4]. Niemcy zgermanizowali nazwę na Boruschowitz[4] w wyniku czego utraciła ona swoje pierwotne znaczenie.
W czasie II wojny światowej niemiecka nazistowska administracja III Rzeszy zmieniła nazwę na nową, całkowicie ahistoryczną - Waldborn.
Historia
Zabudowania Kolonii Fabrycznej w Boruszowicach, willa dyrektora fabryki oraz wejście na teren zakładu; pocztówka z lat 1910–1914
W latach 1945–54 wieś była siedzibą gminy Boruszowice. W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Boruszowice. W latach 1950–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa katowickiego.
W latach 1975–1977 Boruszowice znajdowały się w granicach administracyjnych Tarnowskich Gór[8].
Na północny wschód od Boruszowic do 1992 znajdował się Rezerwat Dębów Boruszowickich. We wsi swój stadion ma klub piłkarski LKS Olimpia Boruszowice. Działa tutaj jednostka Ochotniczej Straży Pożarnej[9]. Znajduje tu się również szkoła podstawowa i przedszkole
Zabytki
Dawny rezerwat Dęby Boruszowickie, mokradła w dolinie Granicznej Wody (2007)
W centrum wsi (Kolonia Fabryczna) znajduje się sporo zabytkowych budynków z początku XX wieku oraz krzyż przydrożny z 1946, wzniesiony tutaj jako wotum dziękczynne za ocalenie w II wojnie światowej. Najciekawszym zabytkiem Boruszowic jest jednak fabryka papieru z 1894, w której można podziwiać maszyny z 1929 i świetlicę fabryczną (1910) zaadaptowaną do celów sakralnych w 1970. O polskości tego regionu świadczy krzyż przydrożny z 1886 z polską tabliczką inskrypcyjną. Kolonia Fabryczna w 2017 została wpisana do rejestru zabytków[10].
↑Józef Węcławik, w: red. Roman Malek, Werbiści w Polsce, Księża Werbiści, Pieniężno, 1982, s. 82
↑Marek Jabłonowski, Bogusław Polak: Polskie formacje graniczne 1918−1839. Dokumenty organizacyjne, wybór źródeł. Tom II. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Politechniki Koszalińskiej, 1999, s. 25. ISBN 83-87424-77-3.
