Bojowe środki zapalające

Atak przy użyciu strzał zapalających

Bojowe środki zapalające – rozdaj bojowych środków chemicznych^[1]; środki stosowane na polu walki oraz na zapleczu przeciwnika, służące do rażenia wojsk, wywoływania pożarów oraz do niszczenia sprzętu bojowego i dóbr materialnych nieprzyjaciela.

Historia bojowych środków zapalających

1. „Ogień grecki”
2. „Brandery” – małe, bezzałogowe okręty do wywoływania pożarów – XV-XIX wiek
3. „Kule ogniste” – rozpalone żelazne pociski – XVI-XIX wiek
4. I wojna światowa – miotacze ognia i bomby zapalające.

Podział bojowych środków zapalających:

1. Ciała stałe niewymagające do spalania tlenu atmosferycznego:
   • termit (mieszanina złożona ze sproszkowanego glinu i tlenku żelaza o temperaturze spalania około 3000 °C. Zastosowanie: bomby lotnicze, pociski artyleryjskie, ręczne granaty zapalające).
2. Ciała stałe wymagające do spalania tlenu atmosferycznego:
   • elektron (stop metali, temp. spalania ok. 800 °C. Korpus bomb termitowych),
   • fosfor biały (temp. spalania ok. 1200 °C).
3. Ciała ciekłe i półciekłe:
   • napalm (produkty pochodzenia naftowego oraz sole kwasów organicznych; temp. spalania 800-1000 °C; bardzo dobra przylepność; czasami wydziela toksyczny dym podrażniający oczy i układ oddechowy; miotacze ognia, bomby lotnicze, pociski artyleryjskie),
   • pirożel (podobny skład i właściwości co napalm – temp. spalania ok. 1600 °C).

Przypisy

1. Krupa (red.) 2007 ↓, s. 97.

Bibliografia

• Andrzej Krupa (red.): Encyklopedia wojskowa: dowódcy i ich armie, historia wojen i bitew, technika wojskowa. T. I. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2007. ISBN 978-83-01-15175-1.
• Dwight Jon Zimmerman: The Book of Weapons: Tools of War Through the Ages. New York: Tess Press. ISBN 978-1-60376-117-8. Brak numerów stron w książce