Bobby Hull w trakcie kariery sportowej zyskał pseudonim Złoty Strumień (The Golden Jet), który nawiązuje do jego blond włosów, szybkości jazdy na łyżwach (47,8 km/godz.)[1], ataków od końca do końca oraz umiejętności oddawania mocnych strzałów (slapshot (pl. potężny strzał) miał prędkość 190,5 km/godz.[1], natomiast strzał z nadgarstka był dla niego podobno trudniejszy niż uderzenie[2]). Talent Hulla często powodował, że zawodnik drużyny przeciwnej mógł tylko obserwować jego wyczyny.
Jako grający trener prowadził Winnipeg Jets (finał Pucharu Avco) oraz był grającym asystentem trenera w klubie.
Wczesne życie
Bobby Hull urodził się w prowincji Ontario jako jeden z 11 dzieci Leny z d. Cook i Roberta, brygadzisty firmy cementowej[7][8][9]. Miał młodszego brata Dennisa (ur. 1944), również hokeistę, który zyskał pseudonim Srebrny Strumień (The Silver Jet).
1 marca 1968 roku jako trzeci hokeista w historii trafił na okładkę tygodnika pt. Time[11]. W sezonie 1968/1969 mimo pobicia własnych rekordów względem liczby zdobytych goli (58 goli) oraz punktów (107 punktów) w jednym sezonie, po raz pierwszy nie awansował do fazy play-off. W swoim ostatnim przed przejściem do ligi WHA sezonie w lidze NHL, sezonie 1971/1972 zdobył 50 goli.
W momencie opuszczenia ligi NHL w fazie zasadniczej rozegrał 1036 meczów, w których zdobył 1153 punkty (604 gole, 549 asyst) oraz spędził 640 minut na ławce kar, natomiast w fazie play-off rozegrał 116 meczów, w których zdobył 129 punktów (67 goli, 62 asyst) oraz spędził 102 minuty na ławce kar, a także zajmował 2. miejsce w klasyfikacji strzelców wszechczasów oraz 9. miejsce w klasyfikacji punktujących wszechczasów ligi NHL.
Winnipeg Jets
Po sezonie 1971/1972 od dawna niezadowolony ze swoich marnych zarobków, mimo że był jednym z najlepszych zawodników świata, zdecydował się na przejście do występującego w nowo utworzonej lidze WHAWinnipeg Jets, którego w latach 1972–1974 oraz w 1975 roku był grającym trenerem oraz w latach 1974–1975 oraz 1975–1976 asystentem Rudy'ego Pilousa oraz Bobby'ego Kromma. Podpisał z właścicielem klubu, Benem Hatskinem warty 1 750 000 dolarów amerykańskich 10-letni oraz dodatkowo otrzymał 1 000 000 dolarów amerykańskich premii za podpisanie kontraktu.
Choć debiut w nowym klubie był długo oczekiwany w wyniku sporu sądowego z władzami ligi NHL, Hull bardzo szybko stał się gwiazdą ligi WHA. Wraz z klubowymi kolegami: SzwedamiAndersem Hedbergiem i Ulfem Nilssonem współtworzył jedną z najlepszych linii lat 70., zwaną pt. "The Hot Line" (pol. Gorąca Linia). Trzykrotnie zdobył z klubem Avco Cup (1976, 1978, 1979) oraz dotarł do finału w sezonie 1972/1973. Zdobywał także nagrody i wyróżnienia indywidualne: dwukrotnie Gordie Howe Trophy (1973, 1975), trzykrotnie wybierany do pierwsze drużyny gwiazd WHA (1973–1975) oraz drugiej drużyny gwiazd WHA (1976, 1978) – w każdym z tych sezonów zdobywał co najmniej 50 goli oraz 100 punktów. Najlepszy sezon w lidze WHA rozegrał w sezonie 1974/1975, w którym zdobył 142 punkty (77 goli – najlepszy wynik, 65 asyst), co dało mu 2. miejsce w tej klasyfikacji (najlepszy był Andre Lacroix z San Diego Mariners z 147 punktami).
Na początku sezonu 1979/1980 reprezentował barwy Winnipeg Jets, w którym rozegrał 18 meczów i zdobył 10 punktów (4 gole, 6 asyst), następnie przeniósł się do Hartford Whalers, gdzie wówczas zawodnikiem był jego idol z dzieciństwa, 51-letni wówczas Gordie Howe. W barwach klubu rozegrał w fazie zasadniczej 9 meczów, w którym zdobył 7 punktów (2 gole, 5 asyst) oraz 3 mecze w fazie play-off, po czym zakończył karierę sportową, by zaopiekować się ze swoją partnerką, Claudią Allen, która została ranna w wypadku samochodowym[12].
We wrześniu 1981 roku za sugestią trenera New York Rangers, Herba Brooksa podjął ostatnią próbę powrotu na taflę, który chciał go ponownie połączyć z kolegami z Winnipeg Jets: Andersem Hedbergiem i Ulfem Nilssonem[13]. W barwach klubu rozegrał 5 meczów pokazowych, w tym cztery w DN-Cup, w których zdobył 2 punkty (1 gol, 1 asysta), po czym wraz z władzami klubu doszedł do wniosku, że najlepiej ostatecznie nie wracać na taflę. Po raz drugi już grał mecze pokazowe w barwach New York Rangers, w 1959 roku w przerwie między rozgrywkami New Rangers i Boston Bruins wyruszyli w trasę po Europie, w której Hull wraz z Eddie Shack stanowił o sile drużyny Rangersów; każdy z nich zdobył po 14 punktów w 23 meczach[14]. Z 1018 golami jest trzecim po Waynie Gretzkym (1109 goli) i Gordim Howe (1071 goli) najlepszym strzelcem lig NHL i WHA (licząc również play-offy), choć NHL nie uznaje statystyk punktacji z WHA w podsumowaniu kariery zawodników.
Kariera reprezentacyjna
Bobby Hull w wyniku przejścia do ligi WHA w 1972 roku, nie mógł grać w reprezentacji Kanady podczas serii meczów z reprezentacją ZSRR tzw. Summit Series, która zakończyła się korzystnym bilansem dla Team Canada: 4 zwycięstwa, 1 remis, 3 porażki.
W 1974 roku odbyła się druga edycja Summit Series, w której Team Canada reprezentowały gwiazdy ligi WHA, z Hullem i Gordim Howe na czele. Team Canada przegrała tę serię (1 zwycięstwo, 3 remisy, 4 porażki), a Hull w tych wszystkich meczach zdobył 9 punktów (7 goli, 2 asysty).
W 1976 roku był kluczowym zawodnikiem podczas pierwszej edycji Canada Cup 1976, w którym Team Canada triumfowała po wygranej rywalizacji w finale z reprezentacją Czechosłowacji (6:0, 5:4). Rozegrał na tym turnieju 7 meczów, w których zdobył 8 punktów (5 goli, 3 asysty) oraz spędził 2 minuty na ławce kar.
Hull jest zawodnikiem, który najczęściej kojarzy się z przepisem zakazującym tej praktyki ze względu na potencjalne zagrożenie dla bramkarzy, z których niewielu nosiło maski w tamtym okresie[15]. Zakrzywione ostrze sprawiało, że trajektoria krążka była nieprzewidywalna. Reguła pierwotnie ograniczała krzywiznę ostrza do od 0,5 cala (13 mm) do 0,75 cala (19 mm); w 1970 roku ustalono na 0,5 cala (13 mm)[15]. Punkt 10.1 regulaminu ligi NHL obecnie ogranicza krzywiznę do 0,75 cala (19 mm)[16].
Koszulka z numerem 9, w której Hull występował w Chicago Blackhawks i w Winnipeg Jets, została przez nich oraz kontynuatora tradycji tego ostatniego klubu, Phoenix Coyotes, zastrzeżona. Kiedy jego syn, Brett dołączył do drużyny Kojotów, władze klubu zdecydowały się dać mu możliwość występów z numerem 9, by ten mógł uhonorować swojego ojca. Evander Kane, którym występował z numerem 9 w Winnipeg Jets, poprosił go o zgodę na noszenie numeru, na co ten się zgodził.
W 2003 roku został mianowany komisarzem-figurantem nowej ligi WHA, która miała zostać zainaugurowana podczas lokautu ligi NHL w sezonie 2004/2005 (nigdy do niej nie doszło), następnie organizacja prowadziła kilka efemerycznych niższych lig i niesankcjonowanych lig juniorskich 2. poziomu. Hull działał jako ambasador Chicago Blackhawks przez część sezonu 2021/2022, dopóki władze klubu wydały komunikat:
Jeśli chodzi konkretnie o Bobby'ego, wspólnie uzgodniliśmy wcześniej w tym sezonie, że odejdzie z jakiejkolwiek oficjalnej roli w zespole[17].
Bobby Hull, 2006 rokPomnik Hulla na Bobby Hull Ice Rink w CiceroBobby Hull Ice Rink w Cicero
Bobby Hull miał młodszego brata Dennisa (ur. 1944), również hokeistę, z którym grał w Chicago Blackhawks przez 8 lat. Niektórzy eksperci zastanawiali się, który z braci jest lepszy. Kiedy Bobby Hull został wykluczony z Summit Series w 1972 roku po podpisaniu kontraktu z Winnipeg Jets z ligi WHA, jego brat początkowo bojkotował udział w imprezie w celu okazania wsparcia starszemu bratu, jednak ten przekonał go do udziału w imprezie.
Pierwszą żoną Hulla była Joanne McKay, z którą się rozwiódł w 1980 roku. Miał z nią czterech synów i jedną córkę, którzy również uprawiali sport.
Trzeci syn, Brett (ur. 1964), który w trakcie kariery sportowej zyskał pseudonim Złoty Brett (the "Golden Brett"), jest najbardziej utytułowanym zawodnikiem z rodzeństwa. Wraz z ojcem jedynym tandemem ojca i syna, który zdobył co najmniej 50 goli w jednym sezonie oraz 600 goli w lidze NHL, a także jedyny, którzy zdobyli Trofeum Harta (Bobby dwukrotnie i Brett raz) i Lady Byng Trophy oraz wygrał klasyfikację względem liczby zdobytych goli (Bobby 7-krotnie i Brett trzykrotnie). Brett w 2005 roku jako zawodnik Phoenix Coyotes wystąpił z zastrzeżonym numerem 9 swojego ojca na ostatnie 5 meczów w swojej karierze sportowej. Syn Bretta, Jude (ur. 1994) również był hokeistą.
Córka Michelle uprawiała łyżwiarstwo figurowe. W wieku 11 lat została mistrzynią Kolumbii Brytyjskiej, jednak w wyniku licznych kontuzji kolana musiała zakończyć karierę sportową i jest obecnie prawnikiem działającym w dwóch stanach, współpracuje z maltretowanymi kobietami, gdyż jako dziecko często była świadkiem złego traktowania ojca jej matki[20].
W 1986 roku został aresztowany pod zarzutem napaści i pobicia po kłótni swojej trzeciej żony, Deborah, jednak ona ostatecznie wycofała zarzuty[21][22].
Hull był również związany z Claudią Allen. W 1980 roku zakończył karierę sportową, gdy Allen została ranna w wypadku samochodowym[12]. Para nigdy się nie pobrała.
Na przykład Hitler miał kilka dobrych pomysłów. Po prostu posunął się trochę za daleko[23].
Hull później zaprzeczył, że komplementował Hitlera i oznajmił, że dziennikarze poruszyli ten temat[24]. Incydent został sparodiowany w kanadyjskim programie satyrycznym pt. This Hour Has 22 Minutes, w którym Rick Mercer przeczytał spot, w którym stwierdzono, że Hull został źle zacytowany i faktycznie powiedział:
.jpg)
