Urodził się w Braniewie w rodzinie Karla, który był stolarzem i długoletnim kościelnym w kościele św. Katarzyny. Bernhard uczęszczał do gimnazjum w Braniewie, które ukończył maturą w 1877 roku[1]. Był w nim stypendystą fundacji Tomasza Wernera[2]. W 1877 rozpoczął studia na Uniwersytecie Albertina w Królewcu, następnie kontynuował je na Uniwersytecie w Lipsku. Studiował filologię klasyczną i germanistykę. W czasie studiów był członkiem korporacji studenckich Teutonia i Borussia. Studia uwieńczył doktoratem z filozofii, uzyskanym 22 lipca 1882 roku na Uniwersytecie w Królewcu. Praktykę nauczycielską odbywał w gimnazjach w Olsztynie i w Poznaniu, gdzie od 1 października 1885 został zatrudniony w gimnazjum Marii Magdaleny. Po 13 latach pracy tamże został mianowany dyrektorem w progimnazjum w Trzemesznie, a w 1900 został mianowany na identyczne stanowisko dyrektora progimnazjum w Reszlu. Tutaj swoim energicznym działaniem przyczynił się do znacznego rozwoju placówki. Doprowadził do uzyskania przez nią statusu pełnego gimnazjum. Swoimi inicjatywami wpłynął też na rozwój cywilizacyjny miasta. Już w 1900 urządził w mieście lodowisko, rozwinął sport w szkole, doprowadził do utworzenia orkiestry szkolnej, był inicjatorem budowy kąpieliska w mieście, propagował popularną w tamtych czasach stenografię. Uchodził za sprawnego organizatora. Cieszył się również poważaniem jako nauczyciel i obywatel miasta. Z tego powodu został w 1906 roku jako jedyny reprezentant Prus Wschodnich zaproszony przez cesarza Niemiec Wilhelma II na rejs statkiem z Hamburga po Morzu Północnym.
W chwili wybuchu I wojny światowej aż 65 uczniów reszelskiego gimnazjum zostało wcielonych do wojska. Gdy 1 sierpnia 1914 Rosjanie wkroczyli do miasta, zażądali zapłaty kontrybucji wojennej w wysokości 30 000 marek. Po zebraniu tej kwoty Rosjanie opuścili miasto, zabrali jednak jako zakładnika ze sobą profesora Schmeiera, przewożąc go do majątku Glitajny koło Kętrzyna. Wprawdzie Schmeier przebywał w areszcie tylko przez jedną dobę, lecz później z tego też powodu został odznaczony Krzyżem Żelaznym[3].
Następnie w czasie wojny urządzał zbiórki pieniężne, które pozwoliły utrzymać reszelskie gimnazjum w tym trudnym okresie. Władze przyznały mu w uznaniu tych zasług tytuł radcy szkolnego. Gimnazjum kierował przez pół wieku, do 1925 roku, zapisując się swoimi zasługami w pamięci uczniów i mieszkańców miasta[4][5].
Życie osobiste
16 października 1885 wstąpił w związek małżeński z Marthą z d. Bludau. Mieli dwójkę dzieci: Ruth Elisabeth (ur. 1887) i Bernhard Karl (ur. 1894)[6].
De translationibus ab homine petitis apud Aeschylum et Pindarum commentio, dysertacja doktorska, 1882
Wie können beim altsprachlichen Unterricht die in den neuen Lehrplänen vom 6. Januar gesteckten Ziele wirklich erreicht werden? 1. Teil. Posen 1898 52 S. (Programm Posen Marien-Gymnasium.)
Winke für die Anfertigung der schriftlichen deutschen Arbeiten und das Übersetzen aus den Fremdsprachen. Tremessen 1900. 14 S. (Programm Tremessen Progymnasium.)
Vier Festreden im Kreise der Schule. Rössel 1903. S. 30-44. (Programm Rössel Gymnasium.)
Winke für deutsche Arbeiten Schmeier, Bernhard. - Leipzig : Volkening, [1912]
Stücke aus dem „Kriegstagebuch des Direktors“. Rössel 1915. S. 9-19. (Programm Rössel Gymnasium.)
Aus der Werkstatt meines Lebens Schmeier, Bernhard. - Münster i. W. : Aschendorffsche Verlh., 1929
