Bernardim Ribeiro
Bernardim Ribeiro. Marmurowy posąg dłuta Antónia Alberta Nunesa
|
| Data i miejsce urodzenia
|
1482
Torrão
|
| Data i miejsce śmierci
|
1552
Lizbona
|
| Narodowość
|
portugalska
|
| Język
|
portugalski
|
| Dziedzina sztuki
|
poezja
|
| Epoka
|
renesans
|
Bernardim Ribeiro (ur. 1482, zm. 1552) – pisarz i poeta portugalski[1], jeden z głównych przedstawicieli renesansu. Był synem skarbnika w majątku księcia de Viseu[1]. W latach 1507–1512 studiował prawo na uniwersytecie w Lizbonie[1]. Potem był dworzaninem króla Manuela I Szczęśliwego[1]. W latach 1521–1524 przebywał najprawdopodobniej we Włoszech[1]. Prawdopodobnie był znajomym Francisca de Sá de Miranda[2]. Po powrocie do kraju został sekretarzem króla Jana III Pobożnego[1]. Rzekomo postradał rozum[1] wskutek nieodwzajemnionej miłości[3]. Znany jest jako autor powieści Livro das saudades[1], popularnie nazywanej Menina e Moça (Dzieciństwo i dorastanie[1], 1554–1557[1]), która rozpowszechniła pojęcie "saudade" (tłumaczone jako "samotność"), czyli specyficznej dla kultury portugalskiej odmiany nostalgii. Nazywany jest niekiedy najwybitniejszym lirykiem portugalskim przed Luísem de Camõesem[3]. Jego wiersze weszły do Cancioneiro Geral[2] Garcii de Resende. Bernardim Ribeiro pisał przede wszystkim sielanki[2].
Przypisy
