Budowa bloku nr 3 rozpoczęła się 1 stycznia 1969 roku. Reaktor osiągnął stan krytyczny 26 lutego 1980 a do sieci elektroenergetycznej ZSRR włączono go 4 sierpnia tego samego roku[2].
Reaktor przeszedł szereg prac modernizacyjnych, dzięki czemu 7 kwietnia 2010 roku rosyjski nadzór jądrowy (Rostekhnadzor) wydał licencję na pracę reaktora do 31 marca 2020 roku[3].
Do 2012 roku włącznie reaktor przepracował łącznie 233 631 godzin, generując 124 988,07 GWh energii elektrycznej. Łączna kolektywna dawka promieniowania wyniosła przez 32 lata 20,86 osobo-Siwertów. Przez ten czas do atmosfery wyemitowano substancje o łącznej aktywności 40 581 kiurów (większość w pierwszych 7 latach pracy). Był wyłączany nieplanowo (SCRAM) 23 razy, w tym 20 razy w ciągu pierwszych 5 lat pracy. Pozostałe nieplanowe wyłączenia miały miejsce w latach 1990, 1999 i 2000.[3]
Reaktor miał charakter badawczy w pierwszych kilku latach pracy obciążony był szeregiem niedoskonałości, które z czasem wyeliminowano, takie jak[3]:
wycieki sodu z obiegu pierwotnego i wtórnego (brak wycieków od 1993)
reakcje sód-woda w generatorach pary (nie wystąpiły od 1991)
wyłączenia pomp sodu z powodu uszkodzeń przekładni silnika i wibracji (rozwiązane w latach 80. XX wieku)
uszkodzenia koszulek paliwa standardowego (nie wystąpiły od 1999)
wyłączenia generatorów z powodu powstawania wodoru (rozwiązane w latach 90. XX wieku)
W reaktorze przebadano, między innymi, parametry pracy i zachowanie się ok. 500 różnych elementów paliwowych i 72 generatorów pary[3].
