Ukończył gimnazjum (1842) a następnie studiował do 1848 na uniw. w Krakowie[1]. Zaangażowany w działalność spiskową, brał udział w powstaniu krakowskim. Gdy zmierzał 26 lutego 1846 do Gdowem, gdzie trwała bitwa z oddziałem austriackim, jego oddział został zatrzymany drodze koło Liplasu przez chłopów i zmuszony do odwrotu. Następnie aresztowany i osadzony przez Austriaków w więzieniu[1]. W 1847 został zwolniony w wyniku amnestii[2].
Właściciel ziemski, od 1848 zarządzał odziedziczonym po matce dużym majątkiem w Niegowici. W jego skład wchodziły Niegowić, Marszowice, lasy Klęczany–Podolany oraz dobra rolno–leśne Cichawa. Przebudował i odnowił stary dwór w Niegowici. Przeprowadził również remont drewnianego kościoła w Niegowici. Ufundował dla niego ołtarz wraz z obrazem Matki Boskiej Różańcowej (dzieło Saturnina Świerzyńskiego z 1872)[3]. Po jego śmierci dobra niegowickie zakupił w 1894 Zdzisław Włodek, właściciel sąsiedniej Dąbrowicy[4].
Poseł do Sejmu Krajowego GalicjiI kadencji (15 kwietnia 1861 – 31 maja 1865),Wybrany w I kurii obwodu Kraków, z okręgu wyborczego Kraków[5][6]. W lutym 1863 przyłączył się do powstania styczniowego i wraz z innymi przekroczył granicę zaboru rosyjskiego. Po powrocie wszedł do Narodowego Komitetu dla Zachodniej Galicji, który organizował pomoc dla rodaków walczących za kordonem. W sierpniu 1863 został aresztowany i przewieziony do więzienia we Lwowie w czerwcu 1864 z braku dowodów zwolniony[1]. W 1865 po jego rezygnacji, mandat w wyborach uzupełniających do Sejmu Krajowego uzyskał Ludwik Wodzicki[5].
Brał udział w pracach Towarzystwa Rolniczego Krakowskiego, od 1861 jako członek[7], a potem także członek zarządu towarzystwa (1862–1865)[8] oraz prezes oddziału okręgowego w Wieliczce (1881–1893)[9]. Członek Galicyjskiego Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego, gdzie był wiceprezesem oddziału w Wieliczce (1869–1882)[10] oraz delegatem do Zgromadzenia Ogólnego (1869–1871)[11]. Wśród okolicznego obywatelstwa wsławił się jako hodowca koni[1]. Zastępca członka ministerialnej Komisji Krajowej dla podniesienia chowu koni (1873–1878)[12] a potem członek Komitetu dla spraw chowu koni przy Namiestnictwie Galicyjskim (1883)[13].
Członek Rady Powiatowej w Wieliczce (1867–1884)[14] i Bochni (1885–1892)[15]. Członek Okręgowej Komisji podatku katastralnego w Bochni (1869)[16]. Członek Powiatowej Komisji podatku gruntowego w Wieliczce (1871–1881)[17] a następnie członek Podkomisji Krajowej podatku gruntowego w Krakowie (1881–1882)[18] Członek zarządu Towarzystwa Wzajemnych Ubezpieczeń w Krakowie (1880–1893)[19]. Biegły sądowy w sprawach dóbr tabularnych Sądu Krajowego w Krakowie (1886–1893)[20]. Sfinansował kopiec i pomnik Racheli opłakującej synów (dzieło Wojciecha Samka), na gdowskim cmentarzu upamiętniający 154 powstańców zabitych podczas bitwy o Gdów w 1846. Z jego inicjatywy w Pierzchowcu, w dniu 20 lipca 1872 r., z okazji 75-tej rocznicy powstania Legionów Polskich został odsłonięty pomnik poświęcony Janowi Henrykowi Dąbrowskiemu (dzieło Edwarda Stehlika). Stojący do dziś (naprzeciw kopca) pomnik fundowali okoliczni ziemianie – oprócz Atanazego Benoe z Niegowici – Ludwik Michał Kępiński z Pierzchowca oraz Roman Włodek z Dąbrowicy[21].
Poseł do austriackiej Rady PaństwaVI kadencji (14 marca 1882 – 23 stycznia 1885), VII kadencji (2 października 1885 – 23 stycznia 1891) i VIII kadencji (9 kwietnia 1891 – 9 marca 1894)[22]. Był wybierany z kurii I (wielkiej własności) z okręgu wyborczego nr 3 (Bochnia-Wieliczka-Brzesko), po raz pierwszy w wyborach uzupełniających po śmierci w 1882 Władysława Pęgowskiego, po jego śmierci mandat uzyskał Zdzisław Włodek[22]. W parlamencie należał do grupy posłów konserwatywnych (stańczyków) Koła Polskiego, w którym od 15 października 1893 był wiceprezesem a w roku 1894 prezesem[2].
W ostatnich latach życia chory na serce, zmarł na zapalenie płuc[23]. Pochowany został wraz z żoną w krypcie pod nawą drewnianego kościoła (w 1973–1974 przeniesionego do Mętkowa)[24], jej pozostałości są pod posadzką dziedzińca przed obecnym kościołem w Niegowici[4].
Rodzina
Urodził się w rodzinie ziemiańskiej, był potomkiem spolonizowanej gałęzi francuskiej rodu. Syn powstańca listopadowego Konstantego (1793–1855) i Florentyny z Ciepielowskich. Ożenił się z Justyną z Borowskich (1830–1891), która była pasierbicą Leonarda Wężyka. Zmarł bezpotomnie, był ostatnim z rodu Benoe[25].
↑ abPiotr S. Szlezynger, Dwór szlachecki w Niegowici – historia, problemy konserwatorskie, "Ochrona Zabytków" 2010, z. 1-4, s. 47, CEJSH – wersja elektroniczna
↑Piotr St. Szlezynger, Kościół parafialny w Niegowici – historia i problemy konserwatorskie, "Ochrona Zabytków" nr 4, 2009, s. 55 CEJSH – wersja elektroniczna
↑Atanazy Benoe z Niegowici h. Taczała – M.J. Minakowski, Genealogia potomków Sejmu Wielkiego, online [6.07.2020]
