António Victorino Goulartt de Medeiros e Almeida (ur. 21 maja 1940 w Lizbonie)[1] – portugalski kompozytor, filmowiec, beletrysta i publicysta.
Życiorys
Podstaw muzyki uczył się u Mariny Dwander, Artura Santosa i Joliego Bragi Santosa[1]. W 1959 roku ukończył studia w klasie fortepianu u Camposa Coelho w lizbońskim konserwatorium. W 1960 dzięki stypendium przyznanemu mu przez Instituto de Alta Cultura doskonalił grę fortepianowa pod kierunkiem Karla Schiskego w Konserwatorium Wiedeńskim. Studiował tam także u polskiego pianisty, laureata Konkursu Chopinowskiego Władysława Kędry oraz u Dietera Webera. Następnie otrzymał stypendium Fundacji Calouste’a Gulbenkiana, które umożliwiło mu naukę kompozycji u Friedricha Cerhy[1].
W latach 1974–1981 był attaché kulturalnym w Wiedniu. W 1983 założył trio Almeida-Pluhar-Marinoff. Prowadził również odczyty na Uniwersytecie w Porto oraz w domu-muzeum Álvara de Camposa w Tavirze[1].
Odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Infanta Henryka (2005)[2].
Twórczość
W kompozycjach Almeidy dominującym idiomem jest szeroko stosowana tonalność, z widocznym wpływem Igora Strawinskiego, Paula Hindemitha, Hannsa Eislera i Siergieja Prokofjewa, choć często używa także nowocześniejszych środków wyrazu, takich jak elektroakustyka[3] .
Poza muzyką poważną, Almeida komponuje też muzykę na potrzeby telewizji i filmu; jest aktorem, reżyserem, scenarzystą, producentem filmowym[3] [4]. Zajmuje się również beletrystyką i publicystyką[3] .
Przypisy
Bibliografia
- Sérgio Azevedo: Almeida (Goulartt de Medeiros), António Victorino d'. W: The New Grove Dictionary of Music and Musicians, vol. A. Oxford University Press, 2004. ISBN 978-0-19-517067-2. (ang.).
Linki zewnętrzne
.png)
