Urodził się 13 czerwca 1893 w Łodzi, w rodzinie Władysława, mistrza budowlanego, i Marii z Papińskich[2][3][4][5]. Był bratem Bronisława (1894–1943), adwokata, kapitana piechoty rezerwy, odznaczonego Orderem Virtuti Militari, zamordowanego w KL Sachsenhausen, Henryka (1901–1978)[4], urzędnika, podporucznika saperów rezerwy, odznaczonego Orderem Virtuti Militari i Medalem Niepodległości[4][6][7], Stefana Wacława (1905–1944), adwokata, porucznika piechoty rezerwy Wojska Polskiego, członka Komendy Okręgu Kraków Armii Krajowej[4][8], Stanisławy ps. „Sokoliczówna” (1892‒1982), po mężu Ślósarskiej, członkini Polskiej Organizacji Wojskowej, odznaczonej Medalem Niepodległości[9][10][11], Eugenii (1896‒1975), po mężu Gliwicz, Pelagii (1898–1988), żony Zdzisława Maćkowskiego, Aleksandra (zm. 1901) i Marianny (zm. 1907)[12].
Antoni pierwsze lata życia spędził w Łodzi, a następnie przeniósł się do Piotrkowa, gdzie rodzice nabyli posiadłość miejską (dom i parcelę)[13]. Od 1907 do 1913 uczęszczał do polskiego gimnazjum w Piotrkowie, które ukończył zdanym egzaminem dojrzałości. Jako uczeń gimnazjum należał do Organizacji Młodzieży Niepodległościowej „Zarzewie”, a od 1913 także do Polskich Drużyn Strzeleckich. Pełnił również funkcję komendanta drużyny harcerskiej[13].
19 grudnia 1918 dostał się do niewoli ukraińskiej[13]. Początkowo został osadzony w więzieniu w Tarnopolu, a od 4 maja 1919 przebywał w obozie internowanych Polaków w Dolinie[5]. 28 maja tego roku zbiegł z niewoli i 1 czerwca przybył do macierzystego pułku, który w międzyczasie został przemianowany na 8 pułk piechoty Legionów[5]. Objął w nim dowództwo kompanii marszowej, a następnie 10. kompanii[13][5].
W listopadzie 1921 wrócił do 8 pp Leg. na stanowisko pełniącego obowiązki dowódcy III batalionu[13][14][15].
3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 1441. lokatą w korpusie oficerów piechoty[16].
18 lutego 1928 prezydent RP nadał mu z dniem 1 stycznia 1928 stopień majora w korpusie oficerów piechoty i 122. lokatą[17]. Z dniem 1 sierpnia 1928 został przeniesiony służbowo do Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty nr 4 w Tomaszowie Mazowieckim na stanowisko zastępcy komendanta szkoły[18][13].
15 grudnia 1933 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko dowódcy batalionu KOP „Nowe Święciany”[19][13]. 24 stycznia 1934 prezydent RP nadał mu z dniem 1 stycznia 1934 stopień podpułkownika w korpusie oficerów piechoty i 12. lokatą[20]. W sierpniu 1936 został przeniesiony do 34 pułku piechoty w Białej Podlaskiej na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[21]. We wrześniu 1938 został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu na stanowisko zastępcy kierownika 10 Okręgowego Urzędu Przysposobienia Wojskowego i Wychowania Fizycznego[22][21].
W chwili wybuchu II wojny światowej służył w Przemyślu. Po mobilizacji został przeniesiony do dyspozycji dowódcy korpusu jako oficer do zadań specjalnych, Armii „Karpaty”, która 6 września została przemianowana na Armię „Małopolska”. 6 września od dowódcy gen. bryg. Wacława Scaevoli-Wieczorkiewicza, otrzymał rozkaz natychmiastowego udania się w rejon wsi Gorzyce i przejęcia dowództwa Grupy „Sandomierz”, oraz organizacji obrony linii Wisły od Zawichostu do Baranowa Sandomierskiego. Po odwrocie Grupy z wideł Wisły i Sanu i walkach osłonowych pod Tomaszowem Lubelskim, po rozwiązaniu oddziału, 28 września, przekroczył granicę polsko-węgierską. W grudniu 1939 r. na wezwanie Naczelnego Wodza gen. Władysława Sikorskiego dotarł do Paryża. 20 czerwca 1940 wyjechał do Anglii. W lutym 1941 został internowany[23] w tzw. Stacji Zbornej Oficerów Rothesay.
W marcu 1942, opuścił Rothesay i został wykładowcą taktyki połączonych rodzajów wojska z przydziałem do Centrum Wyszkolenia Artylerii w Cowdenbeath w Szkocji. Prowadził również wykłady w istniejącej w pobliżu Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii. Pełnił funkcję komendanta Centrum Wyszkolenia Artylerii Przeciwpancernej w Crawford. W 1945 r. w obozie dla jeńców ukraińskich na terenie brytyjskiej strefy okupacyjnej w Niemczech został komendantem polskiej grupy oficerskiej. Wiosną 1946 w będącym pod brytyjską komendą Polskim Obozie Repatriacyjnym w Polkemmet objął funkcję komendanta, współorganizując morskie transporty polskich żołnierzy do kraju[23].
Był dwukrotnie żonaty. Ze związku z Janiną ze Skrzyneckich (1896–1961), miał córkę Krystynę Marię po mężu Hofman (1922–2011) i syna Witolda (ur. 28 czerwca 1928)[27][28][26]. W 1968 ożenił się ze Szkotką Robiną Wiliamson Adamson[25].
↑W ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Antoni I Sikorski”, w celu odróżnienia od innego oficera noszącego to samo imię i nazwisko, a mianowicie Antoniego II Sikorskiego (ur. 4 stycznia 1895), podporucznika rezerwy 2 pułku artylerii polowej Legionów w Kielcach[1].
_podpis.jpg)
.jpg)
