PROFILBARU.COM

Antoni Gołubiew
Data i miejsce urodzenia	25 lutego 1907 ; Wilno
Data i miejsce śmierci	27 czerwca 1979 ; Kraków
Narodowość	polska
Dziedzina sztuki	literatura piękna
	Ważne dzieła
	Bolesław Chrobry
	Odznaczenia
	Nagrody
	nagroda miesięcznika „Odra” (1948), Nagroda Młodych im. Włodzimierza Pietrzaka (1951), Nagroda Fundacji im. Alfreda Jurzykowskiego (1976), nagroda Ministra Kultury i Sztuki I stopnia (1977)
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach

Antoni Gołubiew, pseudonimy: Goa, Jan Karol Wayda, Jerzy Cichocki (ur. 25 lutego 1907 w Wilnie, zm. 27 czerwca 1979 w Krakowie) – polski pisarz i publicysta katolicki, z wykształcenia historyk.

Życiorys

Pochodził z rodziny prawosławnej, jego ojciec był Rosjaninem. Absolwent Gimnazjum im. Króla Zygmunta Augusta w Wilnie i Uniwersytetu Wileńskiego. W 1925 zadebiutował literacko opowiadaniem wydrukowanym w szkolnym pisemku „Hejnał”. Działał w Stowarzyszeniu Katolickiej Młodzieży Akademickiej „Odrodzenie”. Przed II wojną światową był jednym z założycieli dwutygodnika „Pax”. Współtwórca (m.in. z Czesławem Miłoszem) grupy poetyckiej Żagary. Był uczniem Stanisława Kościałkowskiego (magisterium w 1933)^[1].

Po wojnie był członkiem redakcji „Tygodnika Powszechnego”, współpracował z pismami „Znak” i „Odra”. W 1978 podpisał deklarację założycielską Towarzystwa Kursów Naukowych. Autor czterotomowej epopei, powieści historycznej Bolesław Chrobry, pisanej przez niemal całe życie, opowiadającej o narodzinach i pierwszych latach istnienia państwa polskiego. Laureat m.in. nagrody im. W. Pietrzaka.

Jego synową była historyczka sztuki Zofia Gołubiew^[2].

Dzieła

1935 Mędrcy na arenie,
1947-1974 Bolesław Chrobry; tytuły tomów: Puszcza, Szło Nowe, Złe dni, Rozdroża,
1955 Listy do przyjaciela, (wyd. II 2009, Wydawnictwo PETRUS)
1960 Poszukiwania (Wydawnictwo „ZNAK”, Kraków 1960, nakład 15350 egz., s. 358),
1966 Na drodze,
1971 Unoszeni historią,
1974 Świadkowie przemian,
1975 Spotkanie na Świętokrzyskiej,
1981 Największa przygoda mego życia. Lata nad „Bolesławem Chrobrym” (Społeczny Instytut Wydawniczy „ZNAK”, Kraków 1981, nakład 10350 egz., s. 459),
1981 W dolinie dwóch rzek. Kazimierzówka,
1985 W żółtej poczekalni dworcowej pod zegarem,
1985 Szaja Ajzensztok. Trzy świeczniki siedmioramienne.

Ponadto rozpoczął pracę nad drugim wielkim dziełem: Adam. Opowieść o zagubionej nadziei, której jednak nigdy nie dokończył. Niektóre fragmenty tego utworu zostały opublikowane na łamach Tygodnika Powszechnego.

Bibliografia

Współcześni polscy pisarze i badacze literatury. Słownik biobibliograficzny, T. 3, pod red. J. Czachowskiej, A. Szałagan. Warszawa: WSiP, 1994, s. 82. ISBN 83-02-05636-7.

Przypisy

↑ Michał Kozłowski, Nauczyciel i wychowawca. O uczniach Stanisława Kościałkowskiego [w:] Stanisław Kościałkowski pamięci przywrócony, red. Małgorzata Dąbrowska, Warszawa–Łódź IPN 2016, s. 130-179 [1].
↑ Nekrolog Zofii Gołubiew. wyborcza.pl, 2022-03-11. [dostęp 2022-03-11]. (pol.).

[1] Michał Kozłowski, Nauczyciel i wychowawca. O uczniach Stanisława Kościałkowskiego [w:] Stanisław Kościałkowski pamięci przywrócony, red. Małgorzata Dąbrowska, Warszawa–Łódź IPN 2016, s. 130-179 [1].

[2] Nekrolog Zofii Gołubiew. wyborcza.pl, 2022-03-11. [dostęp 2022-03-11]. (pol.).

[1]

[2]