Zachowana genealogia króla Alhreda wywodzi jego pochodzenie od założyciela dynastii nortumbryjskiej, Idy[1], przez jego syna o imieniu Eadric. W 762 roku poślubił córkę króla Oswulfa, Osgifu[2], z którą miał co najmniej dwoje dzieci: Osreda i Alkmunda. Małżeństwo to, poza zwiększeniem szans Alhreda na sukcesję tronu, może stanowić efekt sojuszu z rodem wywodzącym się od Etelfryda, przeciwko rywalizującym o władzę w Nortumbrii Leodwaldingom[3].
Panowanie
Kiedy w 765 roku sojusz szlachty i duchowieństwa Nortumbrii zdetronizował dotychczasowego króla Etelwalda Molla, Alhred stanowił doskonałego następcę zarówno z racji swego pochodzenia jak i małżeństwa. Został władcą jeszcze w tym samym roku[4].
Źródła pisane niewiele podają faktów z okresu jego panowania. Wiadomo jednak, że był dość mocno zaangażowany w życie kościoła nortumbryjskiego i jego misje na kontynencie[5]. Zwołane przez niego zgromadzenie religijne wysłało z misją do Bremy św. Willehada, co doprowadziło do powstania arcybiskupstwa w tym mieście[6]. Zachował się również list, który Alhred i Osgifu wysłali do Lulla, biskupa Mongucji. Para królewska poleca się w nim modlitwie biskupa, wymienia zaufanych krewnych i przyjaciół, którzy mogą przekazywać korespondencję oraz prosi o pomoc w pokojowej misji dyplomatycznej do Karola Wielkiego, króla Franków[7].
Nie wiadomo, jaka była przyczyna obalenia Alhreda w 774 roku. Król został wygnany z kraju. Symeon z Durham w swojej kronice Historia Regum Anglorum odnotował, że Alhred udał się na dwór Cinioda, króla Piktów[8].
Następcą Alhreda został syn Etelwalda Molla, Etelred.
