Alfred August Tomatis (ur. 24 lub 25 grudnia 1919[1] albo 1 stycznia 1920 w Nicei[2], zm. 25 grudnia 2001 w Carcassonne) – francuski lekarz otolaryngolog. Pracował od lat 40. XX wieku nad ustaleniem zależności istniejących między ludzkim uchem i głosem, a w szerszym aspekcie pomiędzy słuchaniem i komunikacją[3].
Życiorys
Urodził się jako wcześniak – około 2,5 miesiąca przed terminem planowanego porodu, co było przyczyną jego późniejszych problemów zdrowotnych, m.in. astmy oskrzelowej. W dzieciństwie dużo podróżował z ojcem – Hubertem Tomatisem, śpiewakiem operowym, artystą (basem) Opery Paryskiej. Częste kontakty z lekarzami skłoniły go do podjęcia studiów medycznych. Podczas II wojny światowej badał robotników przemysłu lotniczego, stwierdzając u nich powiązane ze sobą zaburzenia słuchu i głosu. Podobne problemy zaobserwował u kolegów ojca – zawodowych śpiewaków. Z uwagi na skromną bibliografię tej problematyki przeprowadzał liczne samodzielne eksperymenty ze słuchem i głosem ludzkim. Badał również związki pomiędzy lateralizacją słuchową, a jakością głosu oraz rolę ucha jako filtra, który decyduje o tym jakie spektrum dźwięku dociera ostatecznie do ucha wewnętrznego. Interesowała go też rola małych mięśni usznych: napinacza błony bębenkowej i mięśnia strzemiączkowego[1].
Odkrycia Tomatisa zostały opracowane w Laboratorium Fizjologii Uniwersytetu Sorbona. Przedstawiono je Akademii Nauk i Akademii Medycznej w Paryżu w latach 1957 oraz 1960. Zespół tych odkryć nazwano ogólnie prawami Tomatisa. Zakładały one w uproszczeniu, że głos zawiera wyłącznie to, co usłyszy ucho, jakiekolwiek modyfikacje słuchu zaowocują modyfikacją głosu, a także, iż możliwa jest trwała zmiana głosu w drodze stymulowania słuchu przez pewien dłuższy czas – tzw. prawo remanencji[3]. Naukowiec był twórcą stosowanej do dziś metody Tomatisa (treningu uwagi słuchowej), która umożliwia ćwiczenie ucha w słuchaniu oraz podnosi jego wrażliwość na dźwięki[4].
Za swoje dokonania został honorowym Rycerzem Zdrowia Publicznego Francji w 1951. Leczył m.in. Gérarda Depardieu, Marię Callas oraz Romy Schneider[5].
Kontrowersje
Metoda Tomatisa jako trening integracji narządu słuchu uważany jest za pseudonaukę[6][7].
Poprzez brak naukowej bazy i rzekome szerokie spektrum działania, francuskie władze zawsze traktowały metodę Tomatisa jako medycynę alternatywną, która nie powinna być promowana[8].
Tym niemniej obecnie istnieje już zbiór badań naukowych poświęconych metodzie doktora Tomatisa. Przykładowo, Rourke w 1982 roku (University of Windsor, Ontario, Kanada) przebadał wpływ terapii na uczenie się. Terapia pozytywnie wpłynęła na wiele badanych testami zmiennych, w tym, m.in. na płynność wypowiedzi, umiejętność czytania i lateralizację (dominację jednej z rąk)[9].
Nie ma również dobrych dowodów naukowych na skuteczność treningu integracji słuchowej (takiego jaki jest proponowany w metodzie Tomatisa) w leczeniu osób z autyzmem.[10]
Przypisy
- ↑ a b Megamocni. Terapia Wspomagająca Rozwój Dziecka, Życiorys Alfreda Tomatisa. [dostęp 2017-08-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-08-29)].
- ↑ CENTRO DI RIEDUCAZIONE SONICO VIBRAZIONALE, Biografia
- ↑ a b Tomatis, Historia i rozwój
- ↑ Centrum Terapii Integros, Alfred Tomatis. Nasz głos jest naszym najlepszym przyjacielem
- ↑ Centrum Tomatisa Świdnica, Metoda Tomatisa
- ↑ Auditory Integration Training, Steven Novella 26.06.2013, Science-Based Medicine
- ↑ An historical commentary on the physiological effects of music: Tomatis, Mozart and neuropsychology, B.M.Thompson, S.R.Andrews, PubMed
- ↑ Brissonnet, J. (2003). Les pseudo-médecines: un serment d'hypocrites. pp. 153–4.
- ↑ Trudności w uczeniu się [online], terapia-sluchowa.pl [dostęp 2024-04-22] (pol.).
- ↑ Brief report: the effects of Tomatis sound therapy on language in children with autism, Blythe A. Corbett, Kathryn Shickman, Emilio Ferrer, PubMed
