Był synem Ferdynanda I i jednym z najbardziej zwracających na siebie uwagę władcą epoki renesansu.
Miał kontakty z królestwem Etiopii, w 1428 otrzymał list od władcy Etiopii Yeshaqa I, który proponował zawarcie mariażu oraz sojuszu przeciwko muzułmanom. W 1430[2] zawarł pokój z Egiptem a w 1446 z Cyprem.
W 1421 roku bezdzietna królowa Neapolu Joanna II zaadoptowała Alfonsa w zamian za wsparcie floty aragońskiej w obronie przed flotą Ludwika III Andegaweńskiego. Plany przejęcia rządów w Neapolu jeszcze za życia Joanny nie powiodły się ze względu na bunt mieszkańców Neapolu przeciwko Aragończykom. Do planów zdobycia Neapolu Alfons powrócił w 1435 roku. W bitwie morskiej pod Ponzą flota aragońska poniosła klęskę a sam Alfons trafił do niewoli. Po odzyskaniu wolności zdobył jednak Neapol w 1442 roku[3].
↑Mary Hollingsworth: The Borgias history's most notorious dynasty. Wyd. I. Londyn: Quercus, 2011, s. 15. ISBN 978-0-85738-916-9.
↑Praca zbiorowa: Historia powszechna - Od imperium Karola Wielkiego do kryzysu XIV wieku. T. 8. Mediaset Group SA, 2007, s. 270. ISBN 978-84-9819-815-7.
↑Wielka Historia Świata - Późne średniowiecze. Praca zbiorowa pod redakcją naukową Macieja Salamona. T. 5. Kraków: Oficyna Wydawnicza Fogra, 2005, s. 239. ISBN 83-85719-89-X.