Adam Stefan Pasiewicz (ur. 16 grudnia 1893 w Wiśniowczyku, zm. 19 września 1939 na Kępie Oksywskiej) – podoficer Legionów Polskich i armii austriackiej, oficer Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się w rodzinie Jana i Wiktorii z d. Michalska[1]. 29 czerwca 1913 zakończył naukę w C. K. Gimnazjum Arcyksiężniczki Elżbiety w Samborze[2]. Student prawa na Uniwersytecie Lwowskim. Członek „Sokoła”. Podczas próby wcielenia do armii austriackiej odmówił złożenia przysięgi. Od 1 marca 1915 w Legionach Polskich. Po ukończeniu szkoły podoficerskiej przydzielony do 1 kompanii, I batalionu 4 pułku piechoty Legionów Polskich.
Szczególnie odznaczył się m.in. 31 lipca 1915 w bitwie pod Jastkowem, gdzie „pod silnym ogniem przeciwnika przecinał zasieki z drutu kolczastego. /.../ Wyróżnił się też w służbie patrolowej pod Optową, Sitowiczami i Rudką Mireńską”[1]. Za te postawy został odznaczony Orderem Virtuti Militari.
Po kryzysie przysięgowym w 1917 wcielony do armii austriackiej, następnie na urlopie na naukę w Szkole Oficerskiej w Radymnie. Od 1 listopada 1918 członek POW, został aresztowany przez Ukraińców i więziony przez 6 miesięcy[1].
Od 28 maja 1919 w szeregach 4 pułku piechoty[1]. 15 lipca tego roku został mianowany z dniem 1 czerwca 1919 podporucznikiem w piechocie[3]. 14 lipca 1920 został przeniesiony do 51 pułku strzelców, lecz już 11 października wrócił do 4 pułku piechoty. W 1923 ukończył studia prawnicze[1]. 3 maja 1926 został mianowany kapitanem ze starszeństwem z 1 lipca 1925 i 52. lokatą w korpusie oficerów piechoty[4]. W 1937 przeniesiony do Kaszubskiego Batalionu Obrony Narodowej w Pucku na stanowisko dowódcy batalionu[1]. Obowiązki dowódcy batalionu łączył z funkcją komendanta 202 Obwodu Przysposobienia Wojskowego Gdynia. W marcu 1939, w tym samym stopniu i starszeństwie, zajmował 21. lokatę w korpusie oficerów administracji, grupa administracji[5]. Batalionem dowodził do 31 sierpnia 1939[6].
Podczas wojny obronnej walczył w obronie wybrzeża na stanowisku dowódcy kompanii. Bronił Gdyni, poległ w okopach podczas bitwy o Kępę Oksywską[1].
Pochowany na Cmentarzu Obrońców Wybrzeża w Gdyni-Redłowie. Był żonaty, nie miał dzieci[1].
Ordery i odznaczenia
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i j k Polak (red.) 1993 ↓, s. 158.
- ↑ Sprawozdanie 1913 ↓, s. 53.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 80 z 26 lipca 1919 roku, poz. 2712.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 3 maja 1926 roku, s. 128.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 298, 914, 915.
- ↑ Tym i Rzepniewski 1979 ↓, s. 56, 428.
- ↑ Lewicki 1929 ↓, s. 58 poz. 114.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 6 stycznia 1923 roku, s. 16-18.
- ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 298.
Bibliografia
.png){kind=small}
