Wydarzeniem sekcji Forum stał się premierowy pokaz dziewięciogodzinnego filmu dokumentalnego Shoah w reżyserii Claude’a Lanzmanna, opowiadającego o hitlerowskim ludobójstwie dokonanym na europejskich Żydach. Współgrały z nim inne dokumenty, m.in. Partyzanci z WilnaJoshuy Waletzky’ego o powstaniu w wileńskim getcie oraz We Were So BelovedManfreda Kirchheimera o Żydach, którym udało się zbiec z nazistowskich Niemiec do Nowego Jorku. Forum pokazało też przegląd nowego kina argentyńskiego, opisującego zmagania tego kraju, by odbudować swą demokrację po latach rządów wojskowego reżimu oraz by rozliczyć zbrodniarzy[3].
Założona przez Manfreda Salzgebera sekcja Info-Schau przyjęła ostatecznie nową nazwę – Panorama. Jej profil pozostał jednakże niezmieniony – w dalszym ciągu prezentowała ona kino innowacyjne i niezależne. Idąc w ślad za poprzednimi przeglądami, poświęconymi kinematografiom z basenu Morza Śródziemnego i Bałtyckiego, w tym roku zaproponowano przegląd Panorama Morza Czarnego, koncentrujący się na filmach z Rumunii, Bułgarii, Turcji i ZSRR. Zmiany dotknęły też sekcję Kinderfilmfest, w obrębie której powołano złożone z dzieci Kinderjury, przyznające swoje nagrody[3].
W ramach festiwalu odbyła się retrospektywa twórczości niemieckiej gwiazdy kina niemego Henny Porten. Ustanowiono także nową, przyznawaną odtąd corocznie nagrodę, Berlinale Camera. Stanowiła ona wyraz uznania dla wybitnych osobistości kina, którym festiwal dużo zawdzięcza. Pierwszymi laureatami nagrody zostali dwaj wybitni reżyserzy: Fred Zinnemann, którego retrospektywę pokazano na festiwalu, i Sydney Pollack, który poza konkursem zaprezentował swój nowy film Pożegnanie z Afryką[3].
Polskim akcentem na festiwalu był udział historyka filmu, profesora Jerzego Toeplitza, byłego rektora łódzkiej szkoły filmowej i autora monumentalnej sześciotomowej Historii sztuki filmowej, w pracach jury konkursu głównego.