2 Księga Barucha

Druga Księga Barucha – apokryficzna księga Starego Testamentu, znana również pod nazwą Apokalipsa Barucha^[1]. W syryjskim kanonie Starego Testamentu uważana za księgę kanoniczną.

Powstanie jej datuje się na II wiek. Pierwotnie powstała w języku semickim (hebrajskim lub aramejskim), z którego została przełożona na grekę i ostatecznie na język syryjski^[1].

Księga ma charakter apokalipsy. Opisuje wizję zniszczenia Jerozolimy, którą miał otrzymać prorok Baruch, a w dalszej kolejności następne wizje: przyszłości ludzi sprawiedliwych i grzesznych, przyjście Mesjasza i budowę Nowego Syjonu. Utwór kończy się apokaliptycznymi listami rozesłanymi przez Barucha do pokoleń izraelskich^[1].

Przypisy

1. Apokryfy Starego Testamentu. Ryszard Rubinkiewicz (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza "Vocatio", 2006, s. 405-406. ISBN 83-7146-142-9.

Kontrola autorytatywna (dzieło literackie):

• VIAF: 181045447
• LCCN: n83164874
• GND: 4184263-7
• LIBRIS: 0xbfl1rj099wdf2
• J9U: 987007268775805171

Encyklopedie internetowe:

• Britannica: topic/Apocalypse-of-Baruch