Świątynia Harmonii i Pokoju, świątynia Lamy[1] (chiń. upr. 雍和宫; pinyin Yōnghégōng; dosł. „Pałac Pokoju i Harmonii”) – klasztor buddyjski szkoły gelug, znajdujący się w Pekinie. Jeden z największych i najważniejszych klasztorów buddyzmu tybetańskiego na świecie[2].
Historia
Wybudowany w 1694 roku przez cesarza Kangxi jako rezydencja jego czwartego syna, przyszłego cesarza Yongzhenga. Po wstąpieniu Yongzhenga na tron w 1722 roku budynek został podzielony i w jednej z jego części zainstalowano klasztor buddyjski. Nieco później część pałacowa spłonęła; w 1725 część świątynną nazwano Yonghegong, a w 1744 kompleks został oficjalnie ogłoszony klasztorem[3].
Od 1949 roku uznawany za chroniony zabytek historyczny, gruntownie odrestaurowany po 1979 roku. Dzięki działaniom premiera Zhou Enlaia budynek klasztoru przetrwał nienaruszony czasy rewolucji kulturalnej i w 1981 roku został ponownie otwarty[2].
Architektura
Budynek łączy w sobie elementy architektury chińskiej i tybetańskiej, częściowo także mongolskiej[2]. Ze względu na swoją pierwotną funkcję odróżnia się od innych klasztorów buddyjskich, przypominając bardziej pałac. Zajmuje powierzchnię 66,400 metrów kwadratowych. Ściany są koloru czerwonego, zaś dachy pokryto żółtymi płytkami[4]. Po osi północ-południe, świątynia ma 480 m, a po wschód-zachód - 120m[3].
Yonghegong składa się z pięciu hal, poprzedzonych dziedzińcami[4]. Są to kolejno: Pawilon Niebiańskich Królów, Pawilon Harmonii i Pokoju, Pawilon Nieskończonych Łask, Pawilon Koła Dharmy oraz Pawilon Wiecznej Szczęśliwości.
Wewnątrz świątyni zachowało się wiele cennych mebli i posągów, z których największym jest znajdujący się w Pawilonie Wiecznej Szczęśliwości posąg Buddy Maitrei o wysokości 18 metrów, wyrzeźbiony z jednego pnia sandałowca o łącznej długości 26 m (część wkopana jest w ziemię)[3].
Przypisy
Bibliografia
- Chiny. Bielsko-Biała: Wydawnictwo Pascal, 2001, s. 153, seria: Praktyczny Przewodnik.
