Marià Magdalena al pè de la crortz, plorant la mòrt de Crist. Detalh de la Pietà d'Agnolo Bronzino, 1529, Galeriá dels Oficis (Florença).
Maria de Magdala o Maria Magdalena o mai simplament Magdalena, es, dins lo Nòu Testament, una discipla de Jèsus que lo seguiguèt fins als jorns darrièrs. Los quatre evangèlis la designan coma la primièra testimònia de la Resurreccion, que foguèt missionada per n'avertir los apòstols.
Una error correnta es de confondre Maria Magdalena amb Maria de Betania , es pas tanpauc la pecairitz qu'onchèt lo Crist de perfum (en Luc 7,36-50 per ex). Aquela confusion es legendària.
Originària de la vila de Magdala[1], sus la riba occidentala del Lac de Tiberiàs[2], Maria de Magdalena es la femna mai presenta del Nòu Testament.
L'evangèli de Luc la presenta coma la femna que Jèsus desliurèt dels sèt demons; venguèt una dels disciples — benlèu la discipla femna mai importanta del Crist aprèp la seuna maire —, e lo seguiguèt fins a la mòrt d'aquel.
Pels quatre evangelistas, foguèt la primièra a testimoniar de la Passion del Crist e de la Resurreccion.
La mencionan coma assistent a la mesa en Crotz amb las autras femnas[3]; dins los tres evangèlis sinoptics assistèt tanben a la mesa al tombèl[4]
Seriá estat la primièra a testimoniar de la Resurreccion de Jèsus (Marc, XVI, 1s ; Matièu, XXVIII, 9), mas o reconeguèt pas sul còp, e ensajèt de lo tocar çò que donèt la frasa Noli me tangere (« Me tòques pas »).
Los escrichs apocrifs
Un tèxte del codèx de Berlin, escrich en còpte a la fin del sègle II. (segon Michel Tardieu), pòrta lo seu nom: l’Evangèli de Maria. Se tracta d'un tèxte gnostic comprenent un dialòg Crist e Maria de Magdala, aquela lo tornant als apòstols, seguit de dialògs entre Maria e eles.
Segon las Questions de Maria, que data de la fin del sègle III, Maria Magdalena es la partenària sexuala de Jèsus. Aquel tèxte foguèt conservat per Epifana de Salamina, dins lo Panarion. Contra las eretgias, XXVI, 8. Dins la Pistis Sophia, tèxte gnostic en còpte datant de gaireben 350, Jèsus dialòga amb Maria Magdalena e mai disciples.
Fresca representant diferentas scenas de la vida de Maria Magdalena, dins la glèisa de Magdalena del Mont.
Gregòri lo Grand (Homiliae in Evangelium 25) la confond amb la pecairitz citada dins l’Evangèli de Luc (VII, 36-50) [6] e l'identifiça tanben a Maria de Betania, sòrre de Lazar e de Marta.
Gregòri de Tors, situa en 590 lo tombèl de Maria Magdalena a Efès, en Asia Menora : «Dins aquela vila repausa Maria Magdalena, avent al dessùs d'ela cap de teulat» (In Gloria Martyrium, ch. 29, P.L., t. 71, c. 731). Los rèstes de Maria Magdalena repausarián benlèu dins l'atri en davant d'un sanctuari, tradicion tipicament efesiana. Pasmens, la tradicion es falsa pels exegètas que pensan que Maria Magdalena jamai sortiguèt pas de Palestina[7].
En 1969, lo Papa Pau VI decretèt que seriá pas mai festejada coma « penitenta », mas coma « discipla », la Glèisa catolica considerant pas pus Maria Magdalena coma una prostituïda repentida. Pasmens demòra lo punt de vista dominant de fòrça catolics[8]. Mas las recercas actualas presisan e confirman l'interpretacion del concili Vatican II[9].
La tradicion provençala, que torna cap a aquela identificacion, conta qu'aprèp qu'auriá acostat a las Santas Marias de la mar e qu'auriá evangelizat la region, Maria de Magdala auriá viscut tota la fin de la seuna vida en preguièra dins una balma ara lo sanctuari de la Santa Balma. Lo tombèl es a Sant Maissemin de la Santa Bauma, gardat pels Dominicans[10], es considerat coma lo 3n tombèl de la crestiantat.
A l'ora d'ara, lo fach que Maria de Magdala se siá desplaçada fins en Provença es discutit. Las tradicions que mencionan lo viatge datan sonque del sègle X ApC e identifican per error Maria de Magdala amb la pecairitz de Luc 7, 36-50 a Maria de Betania. Uns exegètas ne concluson qu`aquela legenda es falsa e que Maria de Magdala jamai sortiguèt de Palestina[11].
Dins l'art sacrat, Maria Magdalena es sovent representada desnuda, amb de cabels longs e desligat, per significar la repentida e la peniténcia, coma las prostituidas de Palestina (Donatello). Aquela representacion permet un resson a Maria l'Egipsiana amb que es ligada a partir de l'Epòca modèrna[12].
La Tradicion provençala de Maria Magdalena (sègle XIII), capèla de Sant Erige à Auron (06)
Icòna (180 × 90 cm) de 1225, representant las scènas de la vida de la santa a l'entorn del seu retrach de pè, Acadèmia de Florença
Pintura de la mòrt de Maria Magdalena, assistida de Marta e Sant Maximin, capèla de Sant Erige à Auron (06)
S'es representada abats la repentida, es mostrada de cortesana ornada e fardada (l'imatge pareis a aquela de Vènus de la Renaissença). L'atribut mai frequent e mai ancian, que permet d'identificar lo personatge dins una òbra, es lo vas de nard qu'oncha los pès de Jèsus a çò de Simon (e qu'aviá portat amb ela al Sepulcre). Mai tardièrament, s'apondèron lo miralh de la cortesana, lo crani (davant que medita quand se retirèt dins la Santa Balma) e la corona d'espina. Levat d'excepcions raras, los cabels son mai sovent longs e desligats[13].
La figura de Maria de Magdala ten una plaça centrala dins las òbras feministas neognosticas. Los autors tentan de tornar escriure l’istòria dels començaments de la glèisa se basant sus d'escrichs gnostics que datant, al pus lèu, del sègle III ApC. De tèxtes apocrif, coma l’Evangèli de Maria, l’Evangèli de Tomas e l’Evangèli de Felip, son utilizat per piejar la tèsi del maridatge de Maria Magdalena e de Jèsus de Nazarèt, e tanben l’importança que se deu acordar a la femnas.
D'interpretas contemporanèus parlan de « maridatge esperital » : sostenent, dins Dieu homme et femme, que Maria de Magdala e Jèsus èran esposes « en esperit », los teologians Jürgen Moltmann e Elisabeth Moltmann pausan la question d'una egalitat fondamentala entre l'òme e la femna. Cal remarcar que las recercas exegiticas sul local entre Maria de Magdala e Jèsus van cap a aquela interpretacionv, coma lo mòstra l'exegeta Xavier Léon-Dufour[14]: en Joan 20, 16, Maria dich a Jèsus « Rabboni ». Aquela pòt se traduch per « mèstre » dins l'evangèli, mas « Rabboni » es en realitat un diminutiu de "Rabbi" e poiriá donar un matís d'afeccion o de familharitat. La quèsta amanta de Jèsus per Maria de Magdala en Jean 20, 11-16 renvei al Cantic dels cantics 3,1-4.
Aquel tèma trobèt vam dins lo conspirationisme contemporanèu. Maria Magdalena auriá agut d'enfants amb Jèsus, mas la Glèisa catolica auriá amagat los fachs amb fòrça e terror, e fach de Maria Magdalena una prostituida per condamnar lo desir carnal.
Tota aquela dimension inspirèt lo romancièr Dan Brown pel seu Da Vinci Code[15]. Fa de Maria Magdalena lo simbòl de la feminitat sacrada, pretendent que la quita dòna seriá lo Sant Graal :
«Lo Graal es literalament l’ancian simbòl de la feminitat e lo Sant Graal representa lo femenin e la divessa, que, solide, desapareguèt per l'ora, perque foguèt foragetat per la Glèisa. Autrescòps lo poder de las femnas e lor capacitat a donar la vida èra quicòm de sacrat, mas aquò constituissiá una menaça dins la pojada de la Glèisa de majoritat masculina. En consequéncia, lo femenin sacrat foguèt diabolizat e considerat coma ertgia. Foguèt pas Dieu mas l’òme que creèt lo consèpte de « pecat original », qu'Èva tastèt la poma e foguèt a l'origina de la casuda de la raça umana. La femna que foguèt sacrada, aquela que donava la vida, foguèt transformada en enemic.»[16]
En mai de la perspectiva mistica femista evocada en dessús, l'idèa de descriure Maria de Magdala coma esposa foguèt utilizada dins la literature de la mitat del sègle XX. Dins lo seu roman de 1951, la Darrièra Tentacion del Crist[17], que mòstra un Jèsus sucombant a la tentacion d'una vida simpla, l'escrivan grèc Níkos Kazantzákis tracta del tèma de l'union amourosa entr'ambedos.
Dins son óbra (fr)Trois amies de Jésus de Nazareth[18], l'exegeta Jean Pirot remet en cause l'identification opérée dans le catholicisme, torna sus la publicacion del presic de Gregòri I, entre Maria de Magdala, Maria de Betania e la pecairitz anonima citada en Luc 7:36-50.
L'assimilacion de Maria de Magdala amb una pescairitz ven segon el d'una error d'interpretacion del passatge de Luc 8:2, que presisa que Maria èra possedida pels sèt demons. Explica que la « possession » èra pas ligada à l'idèa del pecat mas puslèu a una nevròsi, e considèra d'un biais general que, al contrari de la quita interpretacion de la tradicion catolica, las escasenças de possession pels « esprits marrits » dins los Evangèlis son de metafòras per designar la malautiá (fisica o nerviosa) puslèu que lo pecat.
Sus la virginitat de Maria de Magdala
Sant Ambròsi de Milan (De virginitate, 3,14; 4,15) e sant Jean Crisostòm (Matèu, Presec 88) afirmèron que Maria de Magdala èra verge a la Resurreccion de Jèsus.
Richard Atwood, Mary Magdalene in the New Testament Gospels and Early Tradition. Dissertation for the attainment of the Doctor of Theology Degree from the University of Basel: 1993.
De Boer Esther A., Mary Magdalene, beyond the Myth (SCM Press London, 1997).
Joseph Escudier, L'évangélisation primitive de la Provence - St-Lazare, Maximin, Marthe, Marie-Madeleine, les saintes Maries Jacobé et Salomé en ce pays, éd. Maison sainte Jeanne-d'Arc, Toulon, 1929
Karen King, Canonisation et marginalisation: Marie de Magdala. In Concilium, N° 276 de Juin 1998 pp. 41-49.
Elisabeth et Jürgen Moltmann, Dieu homme et femme, éd. Cerf, 1984
Jean Pirot, Trois amies de Jésus de Nazareth, éd. Cerf, 1986
Jean-Yves Leloup, L'évangile de Marie : Myriam de Magdala, éd. Albin Michel, 1997
Élisabeth Pinto-Mathieu, Marie-Madeleine dans la littérature du Moyen Âge, éd. Beauchesne, 1997
Suzanne Tunc, Des femmes aussi suivaient Jésus. Essai d'interprétation de quelques versets des évangiles, éd. Desclée de Brouwer, 1998
Marianne Alphant, Guy Lafon, Daniel Arasse, L'apparition à Marie-Madeleine, éd. Desclée De Brouwer, 2001
Régis Burnet, Marie-Madeleine (sègle I- XXI) : De la pécheresse repentie à l'épouse de Jésus : histoire de la réception d'une figure biblique, éd. du Cerf, 2004
Jean-Yves Leloup, Tout est pur pour celui qui est pur. Jésus, Madeleine et l'Incarnation., éd. Albin Michel, 2005
Yves Bridonneau, Le tombeau de Marie-Madeleine à St-Maximin, éd. Édisud, 2002
Yves Bridonneau, Naissance de la Provence chrétienne. La chanson de Geste de la Madeleine, Photographies de Pascal Robin, éd Édisud, Compagnie des éditions de la Lesse, Aix-en-Provence,2008, 95.p.ISBN 9782744407654
Margaret Starbird, Marie-Madeleine et le Saint Graal : la controverse qui entoure Marie-Madeleine et sa relation avec Jésus, éd. Exclusif, 2006
Dan Burstein et Arne J. de Keijzer, Les secrets de Marie-Madeleine : La femme la plus fascinante de l'histoire, éd. ViaMedias, 2006
Jean-Christophe Duchon-Doris, La fille au pied de la croix, éd Julliard, 2008
Obratge de fe (fr)
Michèle Koné : Myriam de Madgala, Sainte Marie Madeleine, Éd. Anne Sigier, (livre illustré)
Henri Lacordaireo.p., Sainte Marie-Madeleine, 1860 ; rééd. préfacée par Bernard Montagnes o.p. et postfacée par Jean-Pierre Olivier o.p., éd. Cerf, 2005
Mgr Victor Saxer, La « Vie de Ste Marie-Madeleine » attribuée au pseudo-Raban Maur, œuvre claravallienne du XIIe siècle, Mélanges St-Bernard, Dijon, 1954. p. 408-421
Mgr Victor Saxer, Le culte de Marie-Madeleine en Occident. Des origines à la fin du Moyen Âge, éd. Cahiers d'archéologie et d'histoire, Auxerre, Paris, 1959, vol. 1-2.
Mgr Victor Saxer, Les origines du culte de sainte Marie-Madeleine à Aix-en-Provence, 1954-1955 in Bulletin de la Société nationale des antiquaires de France. p. 148-151.
Mgr Victor Saxer, Un manuscrit démembré du sermon d'Eudes de Cluny sur Sainte Marie-Madeleine, in Scriptorium vol. 8 (1954), p.119-123.
Mgr Victor Saxer, L'origine des reliques de Sainte Marie-Madeleine à Vézelay dans la tradition historiographique du Moyen Âge, in Revue des sciences religieuses, 1955. vol. 29. p. 1-18.
Mgr Victor Saxer, Sermo in sollemnitate Sancte Marie-Magdalene, 1956. in Mélanges Michel Andrieux. p. 385-401.
Mgr Victor Saxer, Les saintes Marie-Madeleine et Marie de Béthanie dans la tradition liturgique et homilétique orientale, 1958. In Revue des sciences religieuse, vol.32. p. 1-37.
Mgr Victor Saxer, Note sur l'origine d'un manuscrit de l' Abbreviato' de Jean de Mailly (dominicain) ; Paris, Mazarine 1731, in Analecta Bollandiana, 1976, vol.94. p. 155-159.
Mgr Victor Saxer, Les ossements dits de sainte Marie-Madeleine conservés à Saint-Maximin-la-Sainte-Baume, in Provence historique. vol. 27. p. 57-311.
Mgr Victor Saxer, Marie-Madeleine dans le Commentaire d'Hippolyte sur le Cantique des Cantiques, in Revue bénédictine, vol.101., 1991, p. 219-239.
Mgr Victor Saxer, La Madeleine, figure évangélique dans sa légende jusqu'au XIIe - XIIIe siècle, 1999, in Évangile et évangélisme. p. 198-220.
Mgr Victor Saxer, Le dossier vézelien de Marie-Madeleine. Invention et translation des reliques en 1265-1267. Contribution à l'histoire du culte de la sainte à Vézelay à l'apogée du Myen-Âge, Bruxelles, 1975.
↑(fr)Macmillan Bible; Yohanan Aharoni, Michael Avi-Yonah; 1968 p. 145-146
↑Es citada en Matièu, 27, 56-61; Marc, 15, 40-41; Joan 19, 25; Luc,23, 49 mentionant sonque «las femnas que l'aviá accompanhat dempuièi Galilèa» cf (fr)Ève Duperray, Georges Duby, Charles Pietri; Marie-Madeleine dans la mystique, les arts et les lettres; ed: Beauchesn; p.15-17
↑Matièu, 27, 56-61; Marc, 15, 47; Luc, 23, 49, 56-57]], cf (fr)Ève Duperray, Georges Duby, Charles Pietri; Marie-Madeleine dans la mystique, les arts et les lettres; ed: Beauchesne; p15-17
↑Cf. (fr)Ecrits apocryphes chrétiens, tome I, sous la direction de F. BOVON et P. GEOLTRAIN, Bibliothèque de La Pléiade, Paris, 1997, pp.369-370.
↑(fr)Ortenberg Veronica, Iogna-Prat Dominique; Genèse du culte de la Madeleine (VIIIe-XIe siècle); Mélanges de l'Ecole française de Rome. Moyen Âge, Temps modernes; nº T. 104, N°1. 1992, p.9-11; 1992 [1]
↑(fr)André-Marie Gérard. Dictionnaire de la Bible (avec la collaboration de Andrée Nordon-Gerard et de François Tollu, P.S.S.), éditions Robert Laffont, coll. « Bouquins », 1989, p. 884.
↑Vejatz per ex. (en) Richard Atwood, Mary Magdalene in the New Testament Gospels and Early Tradition. Dissertation for the attainment of the Doctor of Theology Degree from the University of Basel: 1993, pp.147-148. (fr)André-Marie Gérard. Dictionnaire de la Bible (avec la collaboration de Andrée Nordon-Gerard et de François Tollu, P.S.S.), éditions Robert Laffont, coll. « Bouquins », 1989, p. 884. Suzanne Tunc, Des femmes aussi suivaient Jésus. Essai d'interprétation de quelques versets des évangiles, éd. Desclée de Brouwer, 1998, pp. 41-42.
У этого термина существуют и другие значения, см. Орем. Николай ОремNicolas Oresme Дата рождения до 1330 Место рождения Флёри-сюр-Орн, королевство Франция Дата смерти 11 июля 1382[1] (59 лет) Место смерти Лизьё, королевство Франция Страна королевство Франция Научная сфера филосо...
2003 studio album by King DiamondThe Puppet MasterStudio album by King DiamondReleased21 October 2003GenreHeavy metalLength55:50LabelMassacreProducerKing DiamondKing Diamond chronology Abigail II: The Revenge(2002) The Puppet Master(2003) Deadly Lullabyes: Live(2004) Professional ratingsReview scoresSourceRatingAllmusic[1] The Puppet Master is the eleventh studio album by Danish heavy metal band King Diamond, released on 21 October 2003. A limited edition includes a DVD on whi...
Nervio dorsal de la escápula El plexo braquial derecho, con sus ramas cortas. El dorsal de la escápula aparece rotulado a la izquierda.Latín [TA]: nervus dorsalis scapulaeTA A14.2.03.011Inervación Romboides menorromboides mayorelevador de la escápulaProveniente de C5Enlaces externosGray pág.932[editar datos en Wikidata] El nervio dorsal de la escápula o dorsal escapular proviene del plexo braquial, normalmente de la rama anterior de C5. Se dirige hacia posterior, logrando per...
Opera by Tobias Picker For other uses, see American Tragedy (disambiguation). An American TragedyOpera by Tobias PickerFront cover of Dreiser's An American TragedyLibrettistGene ScheerLanguageEnglishBased onTheodore Dreiser's An American TragedyPremiereDecember 2, 2005 (2005-12-02)Metropolitan Opera, New York City An American Tragedy is an opera in two acts composed by Tobias Picker, with a libretto by Gene Scheer. This was Picker's fourth opera, written four years after the de...
American former sailor (born 1993) Abby SunderlandAbby Sunderland at the Houston Boat Show in Kemah, Texas, U.S. on April 14, 2011BornAbigail Jillian Sunderland[1] (1993-10-19) October 19, 1993 (age 30)[1]Los Angeles, California, U.S.[1]EducationTrinity Pacific Christian SchoolOccupationFormer sailorKnown forAttempting to become the youngest person to sail around the world soloParentsLaurence Sunderland (father)Marianne Sunderland (mother) Abigail Jillian Sun...
This article provides insufficient context for those unfamiliar with the subject. Please help improve the article by providing more context for the reader. (February 2021) (Learn how and when to remove this template message) In Greek mythology, Philonome or Phylonome (Ancient Greek: Φιλονόμη) was a name shared by two individuals: Phylonome, daughter of Nyctimus (son of Lycaon) and Arcadia. She was a maiden who used to hunt with Artemis until Ares seduced her in the guise of a shepherd...
German footballer This article is an orphan, as no other articles link to it. Please introduce links to this page from related articles; try the Find link tool for suggestions. (July 2018) Olcay TurhanPersonal informationDate of birth (1988-01-30) 30 January 1988 (age 35)Place of birth Münster, West GermanyPosition(s) MidfielderTeam informationCurrent team SV Lippstadt 08Youth career SV Werl-Aspe0000–2007 Arminia BielefeldSenior career*Years Team Apps (Gls)2007–2008 Arminia Bielefel...
Book by Diana Wynne Jones This article's plot summary may be too long or excessively detailed. Please help improve it by removing unnecessary details and making it more concise. (July 2015) (Learn how and when to remove this template message) Eight Days of Luke First editionAuthorDiana Wynne JonesCover artistPeter WhitemanCountryGreat BritainLanguageEnglishGenreFantasy, Children's literaturePublisherMacmillanPublication date1975Media typePrintPages165 pp.ISBN0-333-17141-1OCLC1629808...
This article has multiple issues. Please help improve it or discuss these issues on the talk page. (Learn how and when to remove these template messages) This article does not cite any sources. Please help improve this article by adding citations to reliable sources. Unsourced material may be challenged and removed.Find sources: Anthology Bruce Dickinson video – news · newspapers · books · scholar · JSTOR (March 2022) (Learn how and when to remove...
Georg Friedrich Bernhard Riemann Artikel ini ialah tentang matematikawan, untuk orang lain yang bernama Riemann, lihat Riemann. Artikel ini tidak memiliki referensi atau sumber tepercaya sehingga isinya tidak bisa dipastikan. Tolong bantu perbaiki artikel ini dengan menambahkan referensi yang layak. Tulisan tanpa sumber dapat dipertanyakan dan dihapus sewaktu-waktu.Cari sumber: Georg Friedrich Bernhard Riemann – berita · surat kabar · buku · cendekiawan ...
This article is part of a series onAlternative medicine General information Alternative medicine History Terminology Alternative veterinary medicine Quackery (health fraud) Rise of modern medicine Pseudoscience Antiscience Skepticism Scientific Therapeutic nihilism Fringe medicine and science Acupressure Acupuncture Alkaline diet Anthroposophic medicine Apitherapy Applied kinesiology Aromatherapy Association for Research and Enlightenment Auriculotherapy Bates method Black salve Bodywork Bone...
Roger el PoitevinoInformación personalNombre en inglés Roger the Poitevin Nombre en francés Roger le Poitevin Nombre en latín Rogerius Pictavinus Nacimiento c. 1065 Fallecimiento c. 1123 FamiliaPadres Roger II de Montgomery Mabel de Bellême Cónyuge Almodis of La Marche [editar datos en Wikidata] Roger el Poitevin representado en las vidrieras del Priorato de Lancaster Roger el Poitevin (Roger de Poitou) nació en Normandía a mediados de los años1060 y murió antes ...
French faience, from Lunéville Tin-glazing is the process of giving tin-glazed pottery items a ceramic glaze that is white, glossy and opaque, which is normally applied to red or buff earthenware. Tin-glaze is plain lead glaze with a small amount of tin oxide added.[1] The opacity and whiteness of tin glaze encourage its frequent decoration. Historically this has mostly been done before the single firing, when the colours blend into the glaze, but since the 17th century also using ov...
Artikel ini sebatang kara, artinya tidak ada artikel lain yang memiliki pranala balik ke halaman ini.Bantulah menambah pranala ke artikel ini dari artikel yang berhubungan atau coba peralatan pencari pranala.Tag ini diberikan pada Oktober 2022. Berikut ini daftar tokoh dari Kabupaten Dharmasraya, Sumatera Barat. Mereka adalah orang-orang yang lahir, keturunan, atau pernah memberikan kontribusi di Kabupaten Dharmasraya. Daftar ditampilkan dalam bentuk nama tokoh, deskripsi singkat, dan referen...
Motor vehicle classification Landyacht redirects here. For sail-powered wheeled vehicles, see Land sailing. A land yacht is an informal category of large automobiles.[1][2][3] While full-size cars are manufactured worldwide to this day, the term is most often used to describe the full-size cars of American origin between 1960 and 1976.[4] Alongside full-size and luxury four-door sedans, the land yacht term applied to multiple body styles, including two-door not...
Luneburgu Alministración País AlemañaEstáu federáu Baxa SaxoniaDistrito (es) Distritu de LuneburguTipu d'entidá ciudad de la Liga Hanseática (es) Cabezaleru/a del gobiernu Ulrich MädgeNome oficial Hansestadt Lüneburg (de)Códigu postal 21335, 21337 y 21339XeografíaCoordenaes 53°15′09″N 10°24′52″E / 53.2525°N 10.4144°E / 53.2525; 10.4144 LuneburguLuneburgu (Alemaña)Superficie 70.5 km²Altitú 17 mLlenda con Wendisch Evern, Barendorf (es) , Reinsto...
_-_copia.jpg)
.jpg)
