Everybody Knows This Is Nowhere er det andre soloalbumet til den kanadiske musikaren Neil Young og det første der han er akkompagnert av Crazy Horse. Albumet kom ut i mai 1969, berre fire månader etter det første, og var nesten heilt motsett av det polerte debutalbumet. Albumet nådde 34. plassen på den amerikanske Billboard 200 og låg 98 veker inne på lista frå august 1970.[3] Albumet har selt til platinaplate i USA.
Albumet inneheld fire songar som er blitt mykje spelte på konsertane til Young: «Cinnamon Girl», «Down by the River», tittelsporet og «Cowgirl in the Sand», som alle vart skrivne same dagen då Young hadde 39,5 °C i feber.[5] Solovokalsporet til Young på songen «Everybody Knows This Is Nowhere» (på originalalbumet) var faktisk berre ei skisse han song gjennom ein kommandomikrofon av dårleg kvalitet på eit miksebord, utan effektar som klang. Young likte den nakne kontrasten til resten av innspelinga, som vart ein av dei mange nyskapingane hans.
Eit par av songane, som «Round and Round (It Won't Be Long)» og «The Losing End (When You're On)», har ein liknande country-folk-stil som på debuten, men songane var generelt meir livlege og meir sjølvsikre.[6] Albumet vart produsert av Neil Young og David Briggs. Songane vart med vilje gjort enkle, og tekstane er meir tankevekkjande enn komplette og var høvande til å henge lange improvisasjonar på. Både «Down by the River» og «Cowgirls in the Sand» er kring 9-10 minuttar lange. Young song i eit lågare register enn på debutplata og høyrdest òg meir sjølvsikker ut.[6] Med seg hadde han Danny Whitten på harmonivokal, og på «Round and Round» hadde han òg med seg Robin Lane.
Everybody Knows This Is Nowhere vart ommastra og gjeve ut på HDCD og digitalt format den 14. juli 2009, som ein del av Neil Young Archives Original Release Series. Han kom ut på ein audiofil vinyl i desember 2009, både som eige album og som ein del av ein plateboks med dei fire første platene til Young via den offisielle nettsida hans. Boksen var avgrensa til 1000 eksemplar, og det kom òg ei CD-utgåve av boksen avgrensa til 3000 eksemplar.
Då det kom ut fekk Everybody Knows This Is Nowhere generelt positive meldingar frå kritikarane. Bruce Miroff i Rolling Stone likte albumet og skildra røysta til Young som «alltid sørgmodig, utan å vere sentimental eller patetisk. Ho hintar om ei verd der ei sorg ligg under alt [...] fordi den verda er gjenkjenneleg for dei fleste av oss, er synginga til Young ofte merkeleg rørande.» Trass i utsegner som «på fleire måtar er ikkje albumet like bra som dei tidlegare utgjevingane hans» og at «ein finn berre spor av dei gode tekstane frå det første albumet», meinte han at albumet «gjev ein mykje. Musikken til Young veg delvis opp for mangelen av ynde i sin energi og overtyding.»[12]Robert Christgau skreiv i The Village Voice at «Young er ein merkeleg artist og eg er ikkje heilt med på det han gjer enno, men denne plata er uforgløymeleg.»[13] I den originale meldinga gav Christgau albumet karakteren «B+», men Christgau sa seinare at han ville ha endra dette til ein «A–».[14]
I ei seinare melding skreiv Greg Kot i Rolling Stone der han kalla albumet «rått, oppjaga og energisk» og at samspelet mellom bandet «samstundes er både primitivt og abstrakt», ein «strålande spontan lyd» og «at albumet vil vedvare, ikkje berre som ein blåkopi for Young, men som ei inspirasjonskjelde for tallause band.»[10] William Ruhlmann skreiv på AllMusic at «albumet kom ut berre fire månader etter debutplata, og var nesten ei total avvising av den polerte lyden på dette.» Han konkluderte med at albumet «sette eit musikalsk mønster Young og mange av dei musikalske etterkomarane hans har følgd sidan [...] og mange band i dag spelar musikk som heilt klart er påverka av dette.»[7] Mark Richardson på Pitchfork skreiv «opningsriffet på 'Cinnamon Girl' slettar fullstendig minnet av Neil Young på berre fem sekund» og at «Crazy Horse var laussleppte og slurvete, med først og fremst fokus på groove og kjensle.» Han sa òg at «Young høyrest komfortabel og sjølvsikker ut, og syng med ei allsidig røyst som har endra seg merkverdig lite i løpet av dei 40 åra sidan den gongen» og konkluderte med at «det var eit slags bigbang for Young. Ein tettpakka augneblink av kreativ eksplosjon som såg mogelegheitene ekspandere i alle retningar.»[9]
I 2003 vart albumet rangert på 208. plassen på lista til Rolling Stone over dei 500 beste albuma gjennom tidene, og i 2012 var albumet flytta ned til 210. plassen. I 2018 vann albumet publikumsprisen ti Polaris Heritage Prize i kategorien 1960-1975.[15]
