Cadiz er ein typisk andalusisk by med mange historiske landemerke. Dei eldre delane av byen, med restane av dei gamle bymurane, vert ofte kalla Gamlebyen (spanskCasco Antiguo). Gamlebyen består av mange smale allear mellom store opne plassar.
Historie
Byen vart grunnlagd som Gadir (fønikiskגדר) av fønikarane, som nytta han til å handle med Tartessos, ein bystat som arkeologar meiner låg nær munningen av elva Guadalquivir, om lag 30 km nordvest for Cádiz.
Cádiz er den eldste byen som framleis står i Vest-Europa.[1] Tradisjonelt vert grunnlegginga datert til 1104 f.Kr.,[2] men det er ikkje funne arkeologiske spor som er datert til før 900 f.Kr. Dette kan kome av at Gadir kan ha vore ein liten handelsplass dei første åra.
Seinare kalla grekarane byen for Gadira eller Gadeira. I følgje ei gresk segn vart Gadir grunnlagd av Herakles.[3]
I antikken stod eit tempel tileigna den fønikiske guden Melqart i Gadir, og tempelet stod her visstnok framleis på 200-talet. Enkelte historikarar meiner at søylene i dette tempelet var opphavet til segna om Herkulessøylene.[4]
Rundt år 500 f.Kr. vart byen underlagt Kartago og Cádiz vart ein base for operasjonane til Hannibal då han erobra Sør-Iberia.[5] I 206 f.Kr. fall byen for romerske styrkar under Scipio Africanus. Under romarane vart namnet på byen endra til Gades og han blømde som ein romersk marinebase. Under Augustus levde meir enn 500 equites (medlemmer av ein av dei to øvre samfunnsklassane) i Cádiz, og berre Padova og Roma sjølv hadde fleire. Han var den viktigaste byen i den romerske kolonien Augusta Urbs Julia Gaditana, men etter at Romarriket fall vart han mindre viktig.
På 400-talet overtok vestgotarane makta i Hispania Baetica og øydela den opphavlege byen, som det finst få spor etter id ag. Under maurarane mellom 711 og 1262 vart byen kalla Qādis (arabisk قادس), som det moderne spanske namnet Cádiz kjem frå. Maurarane vart omsider drive bort av Alfons X av Castilla i 1262.
Forsvaret av Cádiz mot engelskmennene, av Francisco de Zurbarán, 1634 (Prado i Madrid)
På 1700-talet førte sandbankane i elva Guadalquivir til at dei spanske styresmaktene flytta handelsmonopolet med Spansk Amerika frå Sevilla, lenger oppe i elva, til Cádiz, som hadde fri veg til Atlanterhavet. På denne tida opplevde byen ein gullalder der tre fjerdedelar av den spanske handelen med Amerika gjekk gjennom byen. Han vart ein av dei rikaste byane i Spania og hadde handelssamfunn frå mange land. Mange av dei historiske bygningane i byen kjem frå denne perioden.
Mot slutten av hundreåret vart byen utsett for ei rekkje åtak. Den britiske blokaden og omleiringa av Cádiz mellom februar 1797 og april 1798 var som vanleg ein kostbar fiasko. Nelson returnerte frå nederlaget i Santa Cruz og bombarderte byen i 1800. Under Napoleon si erobring av Europa var Cádiz ein av dei få byane i Spania som stod imot den franske invasjonen.
Cádiz var sete for det liberale Cortes (parlament) som kjempa mot Joseph Bonaparte (som regjerte som Josef I) i halvøykrigen og det var i Cadiz at den liberale spanske grunnlova av 1812 vart erklært. Innbyggjarane gjorde opprør i 1820 for å få ei omskriving av den nye grunnlova. Opprøret spreidde seg til resten av Spania og førte til at kong Ferdinand VII vart fengsla i Cádiz. Franske styrkar slepte Ferdinand fri i slaget ved Trocadero (1823) og undertrykte liberalismen. I 1868 var Cádiz igjen åstad for ein ny revolusjon, som førte til at dronning Isabella II abdiserte og flykta i eksil. Det same Cádiz Cortes valde å gjeninnføre monarkiet under kong Amadeo I av Spania berre to år seinare.
I seinare år har byen gjennomgått mykje rekonstruksjon. Mange monument, kyrkjer og landemerke har vorte reinsa og restaurert.
