Burnside woonde het grootste deel van zijn leven in de omgeving van Holly Springs (Noord-Mississippi). Halverwege de jaren vijftig verliet hij echter voor een korte periode zijn geboortestreek om naar Chicago te gaan.
Hij raakte geïnspireerd voor de gitaar nadat hij "Boogie Chillen" van John Lee Hooker had gehoord. Hij leerde het gitaar spelen grotendeels van zijn buurman Fred McDowell. Zijn aangetrouwde neef Muddy Waters moet ook gezien worden als een van zijn inspiratiebronnen.
Burnside leidde een bewogen leven. Hij beweerde zelf dat hij slechts zes maanden gevangenisstraf kreeg voor een moord. Volgens de overlevering zorgde zijn werkgever ervoor dat zijn straf zo kort was, omdat hij Burnside nodig had als tractorbestuurder.
De eerste opname van Burnside dateert uit 1969 en werd geproduceerd door George Mitchell. Deze opname werd uitgebracht op "Mississippi Delta Blues Volume 2" van Arhoolie Records. Na nog een akoestisch bluesalbum in datzelfde jaar duurde het tot 1984 voordat Burnside weer een album uitbracht, genaamd "Mississippi Hill Country Blues" op Swingmaster. Daarna volgden diverse singles die werden uitgebracht door David Evans op Highwater Records.
In het begin van de jaren negentig tekende hij een contract bij Fat Possum Records, opgericht door Living Blues-redacteur Peter Lee en Matthew Johnson, met als doel de oudere Mississippi-bluesmannen zoals Burnside en zijn vriend Junior Kimbrough op te nemen. Hierdoor werd Burnside pas echt bekend. Hij bleef Fat Possum jarenlang trouw.
Na de dood van Kimbrough stopte Burnside met het opnemen van studiomuziek. Hij bleef echter tot 2001 regelmatig op tournee gaan. In dat jaar werd hij getroffen door een zware hartaanval, waarna de artsen hem het gebruik van alcoholische dranken verboden. Volgens Burnside kon hij daardoor onmogelijk nog optreden. Hij overleed in 2005 op 78-jarige leeftijd.[1]
Discografie
1993 Bad Luck City
1994 Too Bad Jim
1994 Mississippi Delta Blues Vol. 2 - Blow My Blues Away
