Later in het verhaal wordt Malchus indirect genoemd: een familielid van hem was ook een dienaar van de hogepriester, was ook bij de arrestatie van Jezus en herkende Petrus, die ontkende een leerling van Jezus te zijn (de verloochening van Petrus - Johannes 18:25-27).
Doorwerking
In de interpretatietraditie van de vroege kerk, bijvoorbeeld in Johannes Chrysostomus, werd de gewonde en genezen Malchus gelijkgesteld met de dienaar die Jezus vervolgens in het gezicht sloeg tijdens het verhoor voor Annas (Johannes 18:22). Malchus werd als bijzonder verachtelijk beschouwd omdat hij degene die hem had genezen onteerde. In Israël leidde dit tot de legende van 'de straf van Malchus': hij moet een eerloos en hopeloos leven op aarde blijven leiden tot de Dag des oordeels. Dit verhaal werd een van de bronnen van de sage van de Wandelende Jood.[1]
↑Wolfgang Pöhlmann (2007): Ahasver, der wandernde Jude. Eine europäische Legende, in: Katarzyna Stokłosa, Andrea Strübind (uitg.): Glaube – Freiheit – Diktatur in Europa und den USA. Festschrift für Gerhard Besier zum 60. Geburtstag, Göttingen, pag. 344
