Konstantin Aksakov studeerde letteren aan de Universiteit van Moskou. Daar ging hij om met Vissarion Belinski, Nikolaj Stankevitsj en Timofej Granovski, en werd hegeliaan. Zijn proefschrift over de rol van Michail Lomonosov in de geschiedenis van de Russische taal en –literatuur bevatte scherpe aanvallen op de ‘Peterburgse periode’ in de Russische geschiedenis, en daarmee op Peter de Grote. Uiteindelijk leverde deze kritische opstelling hem veel problemen op bij het publiceren van zijn geschriften.
Vanaf 1850 kwam Aksakov onder invloed van Yuri Samarin en Aleksej Chomjakov, en ontpopte zich als een der eerste ideologen van de slavofilie. Hij idealiseerde de Russische dorpsgemeenschappen, bepleitte het afschaffen van het lijfeigenschap, het bijeenroepen van een soort parlement, alsook meer vrijheid van meningsuiting.
Naast een Proeve voor een Russische Grammatica (1860) schreef Aksakov het blijspel Vorst Lopovski (1857), de dramatische parodieOleg voor Konstantinopel (1858) en een reeks gedichten. Ook vertaalde hij Goethe en Schiller in het Russisch.
Literatuur en bronnen
E. Waegemans: Russische letterkunde Utrecht, 1986. (Opnieuw herziene en geactualiseerde editie: Amsterdam, Antwerpen, 2003). ISBN 90-5330-355-3
