Jean Rey werd geboren in een Waalse protestantse familie. Zijn vader, Arnold Rey, afkomstig uit Zwitserland, was predikant. Hij trouwde met Françoise Gevers, die in 1946 overleed. Ze kregen drie dochters en een zoon. Hij hertrouwde met Suzanne Ledent, weduwe van de Luikse advocaat Paul Brouha, die in 1943 door de Duitsers werd gefusilleerd.
Hij was een overtuigde voorstander van een vergaande federalisering van België. Hij was, samen met onder meer Julien Lahaut, een van de auteurs van een Voorstel tot herziening van de Grondwet dat op 25 maart 1947 in de Kamer der Volksvertegenwoordigers werd ingediend. In het eerste artikel van de voorgestelde nieuwe grondwet werd België gedefinieerd als een "Confederatie gevormd door twee gewestelijke Staten, Vlaanderen en Wallonië, en door de Federale Stad, Brussel".
Van 1967 tot 1970 was hij de eerste voorzitter van de drie samengevoegde Europese instituties (EEG, EGKS en Euratom) in de commissie-Rey. Als voorzitter vergrootte hij de bevoegdheden van het Europees Parlement en was hij voorstander van rechtstreekse verkiezingen voor deze instelling. Ook overzag hij in 1968 de oprichting van de Europese douane-unie. In 1969 speelde hij samen met Raymond Barre een belangrijke rol tijdens de topconferentie in Den Haag in 1969, waar de Europese leiders een nieuwe impuls gaven aan de Europese integratie met twee nieuwe initiatieven: de Economische en Monetaire Unie en de Europese Politieke Samenwerking. Als eerste voorzitter nam hij deel aan een bijeenkomst van de Raad van Ministers. Hoewel er overeenstemming werd bereikt over het toekennen van eigen middelen aan de Commissie, het versterken van de begrotingsbevoegdheden van het Europees Parlement en het realiseren van de economische en monetaire unie, verwierp de Raad van Ministers het voorstel voor rechtstreekse verkiezingen voor het Europees Parlement en een politieke unie. Op 1 juli 1970, kort na de start van de eerste toetredingsonderhandelingen met het Verenigd Koninkrijk, Ierland en Denemarken, beëindigde Rey zijn voorzitterschap. Franco Maria Malfatti volgde hem op.
Rey richtte ook de persdienst van de Commissie op en droeg bij aan de promotie van Europese studies. Hij was tevens docent aan het Institut d'études européennes, in 1963 opgericht aan de Université libre de Bruxelles. Van 1964 tot 1974 was hij voorzitter van de raad van bestuur van het Europacollege in Brugge.
Post-voorzitterschap
Rey bekleedde na zijn voorzitterschap diverse bestuursmandaten. Hij was voorzitter van de raad van bestuur van Sofina (1971-1977) en Papeteries de Belgique (1971-1979) en commissaris van Philips.
Hij was tevens actief in zijn geboortestad Luik, onder meer als lid van het uitvoerend comité van Grand Liège en voorzitter van de Société d'études et d'expansion de Liège. Hij was ook gemeenteraadslid van Esneux.
Rey was voorzitter van het liberale studiecentrum Centre Paul Hymans van 1958 tot 1977. In 1976 werd hij voorzitter van de Parti pour les réformes et la liberté en Wallonie (PRLW), een eerste stap in de samensmelting van de Franstalige liberale partijen. Drie jaar later droeg hij bij aan de oprichting van de Parti réformateur libéral (PRL).
Ook na zijn voorzitterschap bleef hij zich inzetten voor Europese integratie, onder meer als voorzitter van de Mouvement libéral pour l'Europe unie, het Centre international de formation européenne (CIFE) en de Europese Beweging (1974-1978). Hij was ook lid van de Fondation Jean Monnet pour l'Europe en de eerste voorzitter van de Fondation Paul-Henri Spaak.
De MR richtte de Cercle d'études européennes et internationales Jean Rey op.
Literatuur
Paul VAN MOLLE, Het Belgisch Parlement, 1894-1972, Antwerpen, Standaard, 1972.
Robert FENAUX, Jean Rey. Enfant et artisan de l'Europe, Brussel, Labor, 1972.
P. CHARLIER, Jean Rey, l'homme, l'ami, le chrétien, Luik, 1983. (polycopie)
Demain, Numéro spécial à la mémoire de Jean Rey, Société d'Études et d'Expansion, Luik, 1983.
Henri PIERRE, Grands avocats de Belgique, Brussel, Collet, 1984.
Wim DE ROUCK e.a., La réprésentation libérale belge au Parlement européen, Brussel, Université libre de Bruxelles, Institut d'études européennes, onuitgegeven verhandeling, 1996.
Jean Rey. Une conscience du libéralisme belge, Brussel, Archives Libérales francophones du Centre Paul Hymans, 2002.
Encyclopédie du Mouvement wallon, Charleroi, Institut Jules Destrée, 2001.
Marie-Laure STENGERS, Le libéralisme de Jean Rey, Brussel, Centre Paul Hymans, 1985.
Willy BALACE e.a., Jean Rey, liégeois, européen, homme politique, Actes de la Commémoration Jean Rey, 1902-2002, le 20 décembre 2002, Luik, Les Editions de l'Université de Liège, 2004.
Ginette KURGAN-VAN HENTENRYK, 'Jean Rey', in Nouvelle Biographie Nationale, vol. 12, Brussel, Académie royale des sciences, des lettres et des beaux-arts de Belgique, 260-265.
.jpg)
.svg){kind=small}
