Het bedrijf werd in 1883 in een klein winkeltje in Brooklyn opgericht door Friedrich Gretsch, een Duitse immigrant uit Mannheim. Hij begon met het maken van banjo's, drumstellen en tamboerijnen. De oprichter stierf echter onverwacht in 1895, nog voordat hij zijn bedrijf in bloei had kunnen zien. Zoon Fred Gretsch senior bezorgde de muziekinstrumentenfabriek na de Eerste Wereldoorlog een stevige reputatie in precisie en kwaliteit. In 1942 namen diens zonen Fred jr. en William ('Bill', die echter al snel overleed in 1948) het bedrijf over.
De beste jaren
In 1953 had het bedrijf in reactie op Fender en Gibson hun eerst semi-massieve elektrische gitaar, de Duo Jet, op de markt gebracht. "Semi-massief", omdat Gretsch ondanks het massieve uiterlijk anders dan Gibson (toentertijd) toch holtes in de body aanbracht. Voor de Duo Jet en daarop gebaseerde modellen gebruikte Gretsch een afwerkingstechniek die ze al voor drum-ketels gebruikten: een plastic laag in plaats van lak. De kleuren kwamen dan ook overeen met hun drumstellen.
In 1954 introduceerde Gretsch het nieuwe strak en modern ogende T-roof logo.
De gouden tijd van Gretsch begon rond 1955, dankzij de opkomst van de rock-'n-roll en de definitieve - economische - doorbraak van de muziekindustrie, met in de Verenigde Staten Elvis Presley en in de jaren zestig de Britse explosie met The Beatles en The Rolling Stones. De invloedrijke gitarist en platenproducer Chet Atkins heeft veel bijgedragen aan het Gretsch-succes uit die beginjaren. Later werden deze gitaren ook gebruikt in de rockabilly door Brian Setzer. De melodieuze, wat weemoedig klinkende hollow body-gitaren van Gretsch werden in de muziekscene al wel gebruikt voor de blues, country en jazz. In de jaren vijftig echter begonnen concurrerende gitaarbouwers als het jongere Fender en vooral Gibson (met Les Paul) zich voor verkoopsucces te verzekeren van de steun van gitaristen van faam. Atkins leende midden jaren vijftig zijn naam aan een reeks naderhand beroemd geworden Gretsch-modellen.
Vanaf 1960 werden de hollow-body-gitaren met twee cutaway’s uitgevoerd en een jaar later gebeurde dat ook met de semi-massieve modellen. Kort daarna verving Gretsch de Bigsby-vibrato’s door vibratosytemen van de Engelse gitaarfabrikant Burns. Waarschijnlijk omdat Bigsby onvoldoende kon leveren. In 1961 bracht Gretsch zijn eerste echt massieve gitaar op de markt; de Corvette.
Typerend voor Gretsch gitaren is de volle en heldere klank. Dit wordt bereikt door de gitaar-elementen die Gretsch gebruikt. In de vroege jaren vijftig waren dat DeArmond Dynasonics, enkelspoels-opnemers met een typische klank, die overigens ook door andere merken als Guild werden gebruikt. Chet Atkins vond de brom die bij enkelspoels elementen hoort storend waarop Gretsch de Filtertron liet ontwikkelen die net als de PAF-humbucker van Gibson met twee spoelen werkt die elkaars brom opheffen. De afmetingen en het aantal windingen wijken echter af van de donkerder klinkende PAF-Humbucker omdat men wel de heldere klank van de Dynasonic-elementen najaagde. Ook anders is dat de magneet van een filtertron zit tussen de spoelen terwijl die bij een PAF in het midden onder de spoelen zit. Vanaf 1957 werden Gretsch gitaren vooral met Filtertron-elementen uitgerust. De hoeveelheid signaal uit een Filtertron-elemenent is beduidend minder dan bij Dynasonics en bijvoorbeeld de elementen van Fender of Gibson. Wie zowel een Filtertrongitaar als een gitaar met andere elementen gebruikt moet bij het wisselen van gitaar dan ook de versterker harder of zachter zetten om het gewenste geluidsniveau te verkrijgen. Een jaar na de Filtertron ontwikkelde Gretsch ook nog de Hilotron, een enkelspoelselement dat qua vormgeving gelijk was aan de Filtertron. Deze was terug te vinden op George Harrison’s Gretsch Tennessean die hij rond 1965 veelvuldig gebruikte nadat hij eerder op een Duo Jet met Dynasonics en meerdere Country Gentlemans met Filtertron’s speelde. Tussen 1957 en 1966 steeg de gitaarproductie van 12 naar 75 gitaren per dag.
Teloorgang
Na het pensioen van Fred Gretsch jr. werd het bedrijf in 1967 verkocht aan Baldwin Manufacturing. Dit was geen goede zet, en het leidde er uiteindelijk toe dat de productie van Gretsch begin jaren 80 werd stopgezet.
Ook in de rockmuziek van de jaren 1970 en 1980 waren er liefhebbers van de oude Gretsch gitaren. Billy Gibbons en Malcom Young speelden veelvuldig op oude Gretsches. Samen met de hernieuwde populariteit van offset-Fendergitaren zouden ook Gretschgitaren vanaf midden jaren 1980 ook populair worden in alternatieve rockstromingen. Daarnaast was het gitaarwerk van Brian Setzer van belang voor een hernieuwde opleving van rockabilly waarin Gretsch-gitaren de facto-standaard zijn.
Terugkeer
Aan het einde van de jaren 80 kwam het bedrijf weer terug in de familie Gretsch. In 1989 kocht Fred Gretsch III de naam terug van Baldwin en bouwde het bedrijf opnieuw op. In 2003 kwam opnieuw een grote verandering, toen de productie en distributie van Gretsch gitaren werd verkocht aan Fender.
Heden ten dage voert Gretsch drie series elektrische gitaren.
Gretsch Streamliner
De Streamliner-serie bevat de goedkoopste Gretsch-gitaren. Deze instapmodellen worden in China geproduceerd en hebben een typenummer in de 2000. Gitaren in deze lijn hebben meestal elementen met het formaat van een paf-humbucker in plaats van de kleinere filtertrons.
Gretsch Electromatic
De Electromatic-serie werd aanvankelijk in de Peerless-fabriek in Zuid-Korea geproduceerd maar dat gebeurt nu ook in China. Dit zijn gitaren in het middensegment. Ze hebben een typenummer in de 5000. Ze zijn meestal voorzien van Gretsch filtertrons of daarvan afgeleide elementen. Er zijn ook gitaren met P-90’s in deze serie. In het eerste decennium van de 21e eeuw werden ook enkele modellen in deze serie met DeArmond Dynasonics uitgerust. In diezelfde periode werden voor andere gitaren humbuckers gebruikt die het formaat van een PAF-humbucker hadden maar qua geluid meer richting een Filtertron gingen (o.a. op de G5120). Deze humbuckers zijn heden ten dage alleen nog op de goedkoopste Streamliner-serie in gebruik. Ook installeerde Gretsch in die periode op enkele electromatic-modellen (o.a. de G5235T) een eigen ontwerp mini-humbuckers met de afmetingen van Dynasonics. Bekende hedendaagse modellen uit deze serie zijn de G5420T en de G5435T die goedkopere varianten van de 6120 en 6128 zijn.
Gretsch Pro
De Pro-serie is zoals de naam doet vermoeden op de professionele gitarist gericht. Deze wordt in Japan geproduceerd en er worden topkwaliteit onderdelen gebruikt. Ze hebben een serienummer in de 6000 en zijn gebouwd om zoveel mogelijk overeen te komen met de ontwerpen uit de hoogtijdagen. Vaak zijn ze met de hoogwaardige elementen van TV-Jones uitgerust. In de meeste gevallen zijn dit Filtertrons maar er zijn ook modellen met Hilotrons of Dynasonics.
Gretsch Historic
Van 1998 tot 2001 werd er de Historic-serie gebouwd. Deze hadden typenummers in de 3000 en werden net als de latere Electromatic-serie door Peerless in Zuid-Korea gebouwd maar komen kwalitatief meer overeen met de Streamliner serie. De vormgeving was anders dan de naam doet vermoeden niet historisch correct.
Akoestische gitaren
Ook zijn er lijnen met akoestische gitaren.
De Roots-serie bevat ukeleles, parlorgitaren en resonatorgitaren. Ze hebben een typenummer in de 9000
De Acoustic Collection omvat westerngitaren sommige van deze gitaren hebben een typenummer in de 5000 dat begint met een 5 gevolgd door een 0. Anderen hebben geen typenummer. Opvallend is het driehoekige klankgat dat een aantal van deze modellen heeft.
