Ester Merete Nagel (Stockholm, 5 maart 1918 - 19 maart 2005) was een Deense auteur. Ze schreef korte verhalen, romans, toneelstukken, hoorspelen, artikelen en kronieken. Het werk van Nagel gaat hoofdzakelijk over de rol van de vrouw en maatschappelijke thema's.
Levensloop
Nagel werd geboren op 5 maart 1918 in Stockholm. Ze was de dochter van kruidenier Arnold Walter Nagel (1889-1947) en Else Elise Kønig (1893-1973). Nagel groeide op in Berlijn en Kopenhagen. Aanvankelijk woonde het gezin aan de Stormgade in Kopenhagen, maar het verhuisde vanwege geldproblemen naar Nørrebro. Nagel schreef en tekende graag en wilde graag actrice worden. Haar vader was het daar niet mee eens en om die reden startte ze in 1935 met een driejarige opleiding tot apothekersassistente.[1]
In 1940 debuteerde ze met een kort verhaal in het literaire tijdschrift Vild hvede. Via dit tijdschrift kwam ze in contact met de Unge Kunstneres Klub waar ze zich bij aansloot. Daar ontmoette ze Tove Ditlevsen, met wie ze haar leven lang bevriend zou blijven.[2] Vanaf 1943 kon Nagel rondkomen van haar schrijfwerk. Dat jaar publiceerde ze een verzameling van vier korte verhalen onder de titel Mennesker. Haar eerste roman Dagen gaar sin Gang verscheen een jaar later, in 1944.[3] In 1947 verscheen haar tweede roman genaamd Striden om Jakob. In beide romans staat een hoofdpersoon centraal die op zoek is naar een balans tussen diens levensvreugde en de eisen en verwachtingen van de samenleving. Op 9 april 1943 trouwde ze met de Deense auteur Halfdan Wedel Rasmussen. In 1945 werd hun dochter Iben geboren, gevolgd door een zoon genaamd Tom in 1946. In het dagelijkse leven kwam het huishoudelijk werk en de zorg voor de kinderen hoofdzakelijk op de schouders van Nagel neer. Ze vond het lastig een goede balans te vinden tussen haar rol als moeder en huisvrouw en die van schrijfster.
Eind jaren veertig werd Nagel lid van de Deense vrouwenbeweging (Dansk Kvindesamfund). Vanaf de jaren vijftig, met het verschijnen van de roman Lille-Ost og hans bedrifter in 1955, introduceerde Nagel meer humor en satire in haar werk. De roman was een reactie op het essay En båltale med 14 års forsinkelse van Karen Blixen.[1]
In de jaren vijftig en zestig begon Nagel met het schrijven van hoorspelen voor Danmarks Radio. In 1959 verscheen Lad Magdalena fortælle over het lot van een oorlogsvluchteling in een vluchtelingenkamp. In de andere hoorspelen staan thema's als het huwelijk en genderrollen centraal.[1] Nagel was enkele jaren werkzaam voor de Mellemfolkeligt Samvirke en schreef artikelen en opiniestukken over sociale en internationale onderwerpen. In de jaren zeventig zegde ze haar lidmaatschap van de Deense vrouwenbeweging op. Nagel was van mening dat de vereniging een te conservatieve koers was gaan varen. In 1973 scheidde ze van haar echtgenoot. Na haar echtscheiding legde ze zich toe op het schrijven van kinderdrama's voor theatergroepen als Comedievognen, Artibus en Team Teatret.[1]
In 1986 publiceerde ze brieven tussen haarzelf en auteur Tove Ditlevsen onder de titel Husmor og skribøse: En brevveksling med Tove Ditlevsen. In de brieven schreven ze elkaar over het vinden van evenwicht tussen het moederschap en schrijversvak. Na de dood van Ditlevsen kreeg Nagel de brieven die zij haar had geschreven terug.[4] Het boek werd later opnieuw gepubliceerd onder de titel Tove og Ester – en brevveksling.[5]
Nagel overleed op 19 maart 2005.
Werken
- Mennesker. Fire skitser (1943)
- Dagen gaar sin gang (1944)
- Striden om Jakob (1947)
- Under Ansvar (1948)
- Fremmed gråd (1949)
- Danske folkeeventyr (1950)
- Huset ved dæmningen (1951)
- Lyset bag horisonten (1953)
- Navnet i klippen (1954)
- Lille-Ost og hans bedrifter (1955)
- Vimpler i blæst (1957)
- En køn redelighed, hørespil (1965)
- Et sted midt i verden (1966)
- Lad Magdalena fortælle (1968)
- Det store kirsebærtræ (1972)
- Havets døtre i vinden og andre noveller (1976)
- Uno (1977)
- Husmor og skribøse: En brevveksling med Tove Ditlevsen (1986)
Literatuur over Nagel
- På knæ for livet : en biografi om Halfdan Rasmussen og Ester Nagel (2018), Susanne V. Knudsen
