Surat-menyurat McMahon–Hussein[a] ialah satu siri surat yang diutus semasa Perang Dunia I di mana Kerajaan United Kingdom bersetuju untuk mengiktiraf kemerdekaan Arab selepas peperangan sebagai pertukaran bagi Syarif Mekah melancarkan Pemberontakan Arab menentang Empayar Uthmaniyyah.[1][2] Surat-menyurat itu mempunyai pengaruh yang signifikan terhadap sejarah Timur Tengah semasa dan selepas perang; pertikaian mengenai Palestin berterusan selepas itu.[b]
Surat-menyurat itu terdiri daripada sepuluh surat yang saling diutus dari Julai 1915 hingga Mac 1916[4] antara Hussein bin Ali, Syarif Mekah dan Leftenan Kolonel Sir Henry McMahon, Pesuruhjaya Tinggi British ke Mesir. Walaupun terdapat beberapa nilai ketenteraan dalam tenaga kerja Arab dan pengetahuan disamping Tentera Darat British, sebab utama pengaturan itu adalah untuk menentang pengisytiharan jihad Uthmaniyyah ("perang suci") terhadap pihak Berikat, dan untuk mengekalkan sokongan 70 juta Muslim di India British (terutamanya mereka yang berada di dalam Tentera India yang telah ditempatkan di semua kancah utama perang yang meluas).[5] Kawasan kemerdekaan Arab ditakrifkan sebagai "di dalam perbatasan dan sempadan yang diusulkan oleh Syarif Mekah" dengan pengecualian "bahagian Syria" yang terletak di sebelah barat "daerah Damsyik, Homs, Hama dan Aleppo"; tafsiran yang bercanggah tentang perihalan ini telah menyebabkan tengkarah yang besar pada tahun-tahun berikutnya. Satu pertikaian tertentu, yang berterusan sehingga kini,[2] ialah sejauh mana pengecualian pantai.[2][c]
Catatan
^Juga dikenali sebagai Surat-menyurat Hussein–McMahon. (Arab: مراسلات الحسين – مكماهون, rumi: murāsilāt al-Ḥusayn – Makmāhūncode: ar is deprecated )
^Kedouri menulis: "The genesis, and the subsequent official interpretations, of the McMahon-Husayn correspondence are essential to the understanding of a great deal of Middle-Eastern diplomatic history during and after the first world war, as well as of the Palestine dispute in the 1920s and 30s."[3]
^William Mathew said; "The issue remains a contentious one in the historical literature (notably in the contrasting analyses of Elie Kedourie, on the exculpatory side, and George Antonius and A. L. Tibawi, on the accusatory), although the evidence for British bad faith seems clear enough."[6]
Charlwood, David J (2014). "The Impact of the Dardanelles Campaign on British Policy Towards the Arabs: How Gallipoli Shaped the Hussein-McMahon Correspondence". British Journal of Middle Eastern Studies. 42 (2): 241–252. doi:10.1080/13530194.2014.936113. S2CID159974016.
Dockrill; Steiner (1980). "The Foreign Office at the Paris Peace Conference in 1919". The International History Review. 2 (1): 55–86. doi:10.1080/07075332.1980.9640205.
Goldstein, Erik (1987). "British Peace Aims and the Eastern Question: The Political Intelligence Department and the Eastern Committee, 1918". Middle Eastern Studies. 23 (4): 419–436. doi:10.1080/00263208708700719. JSTOR4283203.
Lieshout, R.H. (1984). "'Keeping Better Educated Moslems Busy': Sir Reginald Wingate and the Origins of the Husayn-McMahon Correspondence". The Historical Journal. 27 (2): 453–463. doi:10.1017/S0018246X00017891. S2CID159708580.
Mousa, Suleiman (1978). "A Matter of Principle: King Hussein of the Hijaz and the Arabs of Palestine". International Journal of Middle East Studies. 9 (2): 183–194. doi:10.1017/S0020743800000052. S2CID163677445.
Prott, Volker (2016). The Politics of Self-Determination:Remaking Territories and National Identities in Europe, 1917–1923. Oxford University Press. ISBN978-0191083549.