Daripada lima kumpulan etnik berpuak ini, Xiongnu dan Xianbei adalah orang nomad dari tataran utara. Identiti etnik Xiongnu tidak pasti, tetapi Xianbei nampaknya daripada rumpun Mongolik. Orang Jie, satu lagi bangsa pastoral, mungkin cabang bangsa Xiongnu, yang mungkin adalah kaum Yenisei atau Iran.[6][7][8] Bangsa Di dan Qiang berasal dari tanah tinggi di barat China.[9] Orang Qiang kebanyakannya pengembala dan bertutur dalam bahasa Sino-Tibet (Tibet-Burma), manakala Di adalah petani yang mungkin bertutur dalam bahasa Cina-Tibet[10] atau Turkik.[11]
Istilah "Lima Bangsa Gasar" biasanya digunakan untuk merujuk kepada kumpulan etnik bukan Han semasa zaman Enam Belas Kerajaan pada abad ke-4 dan awal abad ke-5, walaupun sebenarnya kaum-kaum lain seperti Dingling dan Wuhuan juga wujud di samping lima bangsa itu pada zaman tersebut. Malah dalam kalangan keluarga pemerintah Enam Belas Kerajaan, suku Li dari Cheng-Han ialah kaum Ba-Di, dengan Ba merujuk kepada latar belakang Lelaki Bandun atau Cong (賨), manakala suku Juqu dari Liang Utara, walaupun sering digolongkan sebagai Xiongnu, adalah daripada etnik Lushuihu. Gao Yun, yang sama ada pemerintah terakhir Yan Kemudian atau pemerintah pertama Yan Utara, juga etnik Goguryeo.
