Царскиот рез обично трае од 45 минути до еден час.[1] Може да се направи со спинална анестезија, каде жената е будна или под општа анестезија.[1] Се користи уринарен катетер за одвод на мочниот меур, а кожата на абдоменот потоа се чисти со антисептик.[1]Засек од околу 15 см потоа обично се прави преку долниот дел на стомакот на мајката.[1]Матката потоа се отвора со втор засек и се породува бебето.[1] Засеците потоа се шијат.[1] Жената обично може да започне со доење веднаш штом ќе излезе од операционата сала и ќе се разбуди.[4] Честопати, потребни се неколку дена во болница за да се опорави доволно за да се врати дома.[1]
Царските резови резултираат со мало севкупно зголемување на лошите резултати кај нискоризичните бремености.[2] Тие, исто така, обично бараат подолго време за да заздрават од, околу шест недели, отколку вагиналното раѓање.[1] Зголемените ризици вклучуваат проблеми со дишењето кај бебето и емболија на плодова вода и постпородилно крварење кај мајката.[2] Воспоставените упатства препорачуваат царски рез да не се користи пред 39 недела од бременоста без медицинска причина.[5] Изгледа дека начинот на породување нема ефект врз последователната сексуална функција.[6]
Во 2012 година, на глобално ниво биле направени околу 23 милиони царски резови.[7] Меѓународната здравствена заедница претходно сметала дека стапката од 10 % и 15 % е идеална за царски рез.[3] Некои докази откриваат дека повисока стапка од 19 % може да резултира со подобри резултати. Повеќе од 45 земји на глобално ниво имаат стапки на царски рез помали од 7,5 %, додека повеќе од 50 имаат стапки поголеми од 27 %. Се прават напори и да се подобри пристапот и да се намали употребата на царски рез.[7] Во САД од 2017 година, околу 32 % од породувањата се со царски рез.[8] Операцијата била извршена во далечната 715 година п.н.е., по смртта на мајката, при што бебето повремено преживувало.[9] Описите на преживеаните мајки датираат од 1500 година, со претходни сведоштва за античко време (вклучувајќи го и апокрифниот извештај за Јулиј Цезар дека е роден со царски рез, најчесто наведено потекло на терминот).[9] Со воведувањето на антисептиците и анестетиците во XIX век, преживувањето и на мајката и на бебето, а со тоа и на процедурата, станало значително почеста појава.[9][10]
Употреби
Лузна од царски рез стара 7 недели и нигра видливи кај 31-годишна мајка: надолжните засеци сè уште се користат понекогаш.
Царски рез се препорачува кога вагиналното породување може да претставува ризик за мајката или бебето. Царските резови се прават и од лични и социјални причини на барање на мајката во некои земји.
Медицинска употреба
Компликациите на породувањето и факторите што го зголемуваат ризикот поврзани со вагинално породување вклучуваат:
Неуспешно инструментално породување (со форцепс или вентус (Понекогаш, се прави обид за пробно породување со форцепс/вентус, и доколку е неуспешно, бебето ќе треба да се породи со царски рез.)
Намалување на искуството на акушеурите со менаџирање на презентација на пробив. Иако акушерите и бабиците се интензивно обучени за правилни процедури за породување со пробив со користење на симулациски модели, се намалува искуството со вистинското вагинално породување, што може да го зголеми ризикот.[13]
Ризици
Несакани исходи кај нискоризичните бремености се јавуваат кај 8,6% од вагиналните породувања и 9,2% од породувањата со царски рез.[2]
Мајка
Кај оние кои се со низок ризик, ризикот од смрт за царски рез е 13 на 100.000 наспроти вагинално раѓање 3,5 на 100.000 во развиениот свет.[2]Националната здравствена служба на Обединетото Кралство предвидува ризик од смрт за мајката трипати поголем од вагинално раѓање.[14]
Во Канада, разликата во сериозниот морбидитет или морталитет за мајката (на пр. срцев удар, хематом на рана или хистеректомија) беше 1,8 дополнителни случаи на 100.[15] Разликата во смртноста на мајките во болница не беше значајна.[15]
Трансвагинална ултрасонографија на матка неколку години по царски рез, покажувајќи го карактеристичното формирање на лузна во нејзиниот преден дел
Царскиот рез е поврзан со ризик од постоперативни адхезии, инцизионални хернии (кои може да бараат хируршка корекција) и инфекции на рани.[16] Ако царски рез се изврши во итен случај, ризикот од операцијата може да се зголеми поради голем број фактори. Стомакот на пациентот може да не е празен, што го зголемува ризикот од анестезија.[17] Други ризици вклучуваат тешка загуба на крв (која може да бара трансфузија на крв) и главоболки од ансетезијата примена преку ’рбетниот столб со постдурална пункција.[16]
Инфекциите на рани се јавуваат по царски рез со стапка од 3-15%.[18] Присуството на хориоамнионитис и прекумерна тежина ја предиспонира жената да развие инфекција на хируршката локација.[18]
Жените кои имале царски рез имаат поголема веројатност да имаат проблеми со подоцнежната бременост, а жените кои сакаат поголеми семејства не треба да бараат елективен царски рез освен ако не постојат медицински индикации за тоа. Ризикот од плацента акрета, потенцијално опасна по живот состојба која е поверојатно да се развие таму каде што жената имала претходен царски рез, е 0,13% по два царски резови, но се зголемува на 2,13% по четири, а потоа на 6,74% по шест или повеќе. Заедно со ова е сличен пораст на ризикот од итни хистеректомии при породувањето.[19]
Мајките може да доживеат зголемена инциденца на постнатална депресија и може да доживеат значителна психолошка траума и тековно посттрауматско стресно нарушување поврзано со раѓање по акушерската интервенција за време на процесот на породување.[20] Факторите како болка во првата фаза од породувањето, чувството на немоќ, наметливата итна акушерска интервенција се важни во последователниот развој на психолошките проблеми поврзани со породувањето и породувањето.[20]
↑Yeniel, AO; Petri, E (January 2014). „Pregnancy, childbirth, and sexual function: perceptions and facts“. International Urogynecology Journal. 25 (1): 5–14. doi:10.1007/s00192-013-2118-7. PMID23812577.
↑ 7,07,1Molina, G; Weiser, TG; Lipsitz, SR; Esquivel, MM; Uribe-Leitz, T; Azad, T; Shah, N; Semrau, K; Berry, WR (1 December 2015). „Relationship Between Cesarean Delivery Rate and Maternal and Neonatal Mortality“. JAMA. 314 (21): 2263–70. doi:10.1001/jama.2015.15553. PMID26624825.
