Кастиљо де Сан Педро де ла Рока (исто така познат по помалку формалната титула Кастиљо дел Моро или замокот Сан Педро де ла Рока ) — тврдина на брегот на кубанскиот град Сантјаго де Куба. Околу 10 километри југозападно од центарот на градот, гледа кон заливот. Тврдината била прогласена за светско наследство од УНЕСКО во 1997 година, наведена како најдобро зачуван и најкомплетен пример на шпанско-американска воена архитектура.
Историја
Почетен дизајн
Во периодот помеѓу 1590 и 1610 година, на местото биле изградени равелин и батерија за да го заштитат градот Сантјаго де Куба. Поголема тврдина била дизајнирана во раните 1600-ти од Батиста Антонели (исто така познат како Хуан Батиста Антонели), член на миланско семејство на воени инженери, во име на гувернерот на градот, Педро де ла Рока де Борха, како одбрана против нападите на пиратите. Дизајнот на Антонели бил приспособен на локацијата на тврдината на стрмните страни на гребенот (морро од каде тврдината го добила името) допирајќи до заливот. Изграден е на низа тераси; имал четири главни нивоа и три големи бедеми за сместување на артилеријата. Залихите би се доставувале по море, а потоа се складирале во големиот магацин, кој бил исечен директно во карпата, или транспортиран до најгорното ниво во кое била сместена цитаделата. Изградбата на цитаделата траела 62 години, почнувајќи во 1638 година и конечно била завршена во 1700 година, иако работата на утврдувањето била спазматична.[1] Антонели бил повикан на Куба во 1598 година, набргу по започнувањето на огромниот проект, а други примери од неговата работа може да се видат таму во двојните тврдини Фуерте дел Козимар и Тореон де ла Хорера (Фуерте де Санта Доратеа де Луна де Хорера). Некои од структурите од претходното утврдување подоцна биле вградени во главната структура.
Понатамошна изградба
Поглед над заливот од тврдината
Стравот од пиратски напади бил основан. Додека тврдината сè уште се градела во 1662 година, англиските фрибутери под водство на Кристофер Мингс ја презеле контролата над Сантјаго две недели. За време на престојот тие уништиле дел од утврдувањето и ја зазеле артилеријата. По нивното заминување, шпанската влада наредила реконструкција на оштетениот дел од тврдината и го подигнал гарнизонот на 300 луѓе. Помеѓу 1663 и 1669 година инженерите Хуан Цискара Ибањез, Хуан Цискара Рамирес и Франциско Перес работеле на поправка на штетата и подобрување на утврдувањата, зајакнување на крилата и изградба на нова артилериска платформа. Во 1678 година го фрустрирал нападот на француската ескадрила и во 1680 година се спротивставил на друг напад од 800 луѓе предводени од Франкесма, вториот човек на Антилите.
Помеѓу 1675 и 1692 година, тврдината била оштетена од серија земјотреси и морала да се изврши реконструкција под раководство на Франциско Перес помеѓу 1693 и 1695 година. Од 1738 до 1740 година, понатамошната работа била преземена од инженерот Антонио де Аредондо, кој ја зголемил цитаделата и завршил некои од недовршените платформи, при што Хуан Мартин Сермењо и Франциско Калдерин ги направиле последните промени на структурата откако таа повторно била оштетена од земјотреси помеѓу 1757 и 1766 година.
До 1775 година, стравот од напад се намалил, а деловите од тврдината познати како Карпа (ла Рока) и Ѕвездата (ла Естрела) биле претворени во затвор за политички затвореници, иако остатокот од тврдината продолжил да служи како воена база. Повторно бил користен како тврдина во 1898 година кога флотата на Соединетите Држави го нападнала Сантјаго де Куба за време на Шпанско-американската војна.
Во текот на 20 век, тврдината паднала во распаѓање, но била обновена во текот на 1960-тите од Франциско Прат Пуиг.
