Островската земја Мадагаскар и понатаму е зафатена од политичка и економска нестабилност, сиромаштија и недостаток на храна. Додека земјата била вклучена во амбициозна програма за трансформација дизајнирана да ги подобри социјалните, економските и показателите за управување помеѓу 2002 и 2008 година, политичката криза од 2009 година ги исфрлила од колосек овие подобрувања. Овој политички судир, во комбинација со глобалниот финансиски пад, довел до пад на економскиот раст од 4 проценти во 2009 година (Светска банка 2012 година).
Преглед
Според Извештајот за човековиот развој на Програмата за развој на Обединетите нации од 2009 година, околу две третини од населението живеело под прагот на сиромаштија, 30 отсто се неписмени, само 47 отсто имаат пристап до здрава вода Со очекуван животен век од 61 година Мадагаскар се нашол на 135-то место од 169 земји во Индексот на човечки развој.[1]
Залихите на храна немаат разновидност и не ги задоволуваат потребите на населението. Третина од населението е недоволно ухрането. Заедно со намалувањето на залихите со храна, недостигот на пристап до храна и природните катастрофи кои се случуваат, сиромаштијата е главна причина за несигурноста на храната на домаќинствата. Сиромаштијата е распространета во руралните области. Околу 85 отсто од сиромашните живеат во рурални средини, а 60 отсто од нив се сметаат за екстремно сиромашни. Со растот на населението, ситуацијата се влошила, така што половина од децата од Мадагаскар покажуваат знаци на хронична неухранетост. Провинцијата Толијара на југозапад има највисока стапка на сиромаштија, меѓутоа, мнозинството од руралните сиромашни средини се концентрирани во трите најгусто населени провинции Антананариво, Фианаранцоа и Тоамасина.[2][3][4]
Сиромашните се особено ранливи на ризиците предизвикани од временските услови едноставно поради нивната сиромаштија. Сиромашните домаќинства имаат малку средства за продажба и нивната потрошувачка е веќе мала, па затоа во време на недостиг немаат со што да ги заштитат од несигурноста во храната. Најранливите групи во руралните средини се жените (кои сочинуваат 55 проценти од населението и 80 проценти од економски активното население) и децата под пет години. Стратегиите за преживување за обезбедување доволно снабдување со храна и минимизирање на ризикот вклучуваат диверзификација на земјоделските активности, развој на активности надвор од фармата, сезонска или постојана миграција и наемна работа. Сепак, ранливоста на населението на Мадагаскар се влошило со години на природни катастрофи, политичка нестабилност и ограничени инвестиции во социјалната инфраструктура, при што механизмите за справување во голема мера се исцрпени. Деградацијата на животната средина и ерозијата на почвата дополнително ја нарушиле способноста на руралното население да се справат со кризата.[2]
Поради својата географска положба, Мадагаскар секоја година се соочува со последиците од природните катастрофи, кои рутински погодуваат различни региони на земјата и влијаат на состојбата со храната на различни делови од населението. За период од 39 години (од 1968 до 2007 година), тропските бури, циклоните и последователните поплави предизвикале штета проценета на речиси 1,6 милијарди американски долари и погодиле 8 милиони луѓе. Акутните суши погодиле речиси 2,7 милиони луѓе, покрај ефектите од повторливата суша на југот. Покрај тоа, Мадагаскар е редовно погоден од наезда на скакулци.[5]
Националниот систем за управување со ризици од катастрофи (ДРМ) се состои од децентрализирана структура на комитети за ДРМ (особено на ниво на регион, област и општини) под капата на Националниот совет за ризици и катастрофи, под Канцеларијата на премиерот. Донаторите суштински ја поддржуваат Владата во поставувањето и имплементацијата на овој систем.
Поврзано
Наводи
- ↑ United Nations Development Programme. Country profile
- ↑ 2,0 2,1 Food and Agriculture Organization (FAO). Nutrition Country Profile for Madagascar
- ↑ International Fund for Agricultural Development (IFAD). Rural Poverty portal
- ↑ WFP. Country Programme Madagascar 2005-2009
- ↑ PNUD. Plan d'Action du Programme Pays/CPAP 2008-2011
Библиографија
