Проповедникот, цар на Ерусалим и потомок на царот Давид, размислува за смислата на животот. Тој кажува дека сѐ е суета, вклучително и човечката мудрост, знаењето е страдање и мака, а животните наслади се безвредни, зашто ништо не е вечно бидејќи на крајот секој човек, мудар или глупав, мора да умре. Исто така, ниту човечките дела не се трајни, а нема смисла ни натрупувањето на имотот и богатството, па затоа човекот треба да ужива во својот живот, зашто со смртта сѐ исчезнува неповратно и засекогаш. Човекот не може да го сфати светот и поради тоа треба да се плаши од Бога зашто тој ќе им суди на сите.[1]
Наводи
↑Свето писмо на Стариот и на новиот завет (трето издание). Свиндон: Британско и инострано библиско друштво, Скопје: Македонска книга, 1998, стр. 821-829.
Strategi Solo vs Squad di Free Fire: Cara Menang Mudah!
