Како аматер тој освоил 28 трки и станал професионалец во 1999 со екипата Лампре-Даикин. Тој го освоил ГП Европа во 1999 со неговиот колега Раивис Белохвошчикс и петтата етапа на Трка околу Полска 2000.
Во 2001 завршил втор на етапата 15 на Тур де Франс зад Белгиецот Рик Вербруге. Тој имал операцијата на неговата лактна коска во ноември 2001 и повторно започнал да тренира во февруари 2002. Се вратил на натпреварувања во април 2002.
Сезоната 2003 му донела некои победи, освојувајќи етапата 4 на Вуелта ал Паис Васко и планинскиот пласман. На Биси Васка доживеал несреќа и ја скршил неговата карлица, принудувајќи го на одмор. Негова специјалност се поединечните хронометри.
Пиноти ѝ се придружил на новосоздадената шпанска екипа Соние Дувал-Продир во 2005. Станал италијански поединечен хронометарски првак во 2005. Пиноти бил втор зад Лука Аскани на италијанското хронометарски првенство во 2007,[2] но Аскани бил позитивен на тестирањето за ЕПО и Пиноти ја добил маичката.[3] Пиноти ја задржал титулата во 2008.
На Џиро д’Италија 2007, Пиноти завршил втор на шестата етапа и ја преземал водечката розова маичка. Ја задржал четири етапи. Во 2008 ја освоил последната етапа, поединечен хронометар. Повторно успеал во 2012. Во 2009 и 2011 им помогнал на своите екипи да дојдат до победа на екипниот хронометар. Резултатот во 2011 му ја донело розовата маичка на еден ден.
Во 2008, Пиноти му се придружил на Хајроуд, кој станал Колумбија ХајРоуд во 2009 и ХТЦ-Колумбија во 2010.
За сезоната 2012, Пиноти му се приклучил на Аксент.џобс-Вилемс Веранда, откако екипата ХТЦ-Хајроад се распаднала.[4] На крајот на годината издал книга со наслов Il Mestiere Del Ciclista Una Vita In Bicicletta.
Во октомври 2013, Пиноти објавил дека ќе се повлече по настапот на Трката околу Пекинг и Хроно на народите, префрлајќи се во одделот за спортска наука на екипата Ванти-Груп Гобер.[1]
