Едвард II

Едвард II Edward II of England Édouard II d'Angleterre
Едвард II
Крал на Англија (повеќе...)
На престол	7 јули 1307 – 20 јануари 1327 (&1000000000000001900000019 години и &10000000000000197000000197 дена)
Крунисување	25 февруари 1308
Претходник	Едвард I
Наследник	Едвард III
Почивалиште	Глостерска катедрала,
Сопруга	Изабела Француска
Деца	Едвард III Јован Елеонора Вудстокска Јована
Династија	Династија Плантагенет
Татко	Едвард I
Мајка	Елеонора Кастиљска

Едвард II (25 април 1284 — 21 септември 1327) (англиски: Edward II of England; француски: Édouard II d'Angleterre) бил крал на Англија во периодот од 1307 до 1327 година, наследувајќи го својот татко Едвард I. Неговото владеење било одбележано со политичка нестабилност и завршило со негово сомнување од власта. Тој бил првиот монарх кој основал универзитет во Оксфорд и Кембриџ.

Тој бил наследен од страна на неговиот син Едвард III.

Едвард II бил првиот принц на Англија кој ја имал титулата Принц на Велс. Татко му починал во 1307 година во Камберленд, на границата со Шкотска. И покрај неговата желба, неговите коски и тело да бидат носени во Шкотска во време на идните напади, а неговото срце во Светите земји, сепак тоа не се остварило. Тој бил погребан во Вестминстерската капела^[1].

По смртта на неговиот татко, тој го наследил на престолот. По карактер, Едвард многу лесно можел да биде манипулиран од страна на своите дворјани. На 25 јануари 1308 година се оженил за Изабела Француска, ќерка на францускиот крал Филип IV Убавиот. Тие немале среќен брак, но и покрај тоа од истиот се родиле два сина: Едвард (1316–1336), кој подоцна станал крал на Англија, и Јован Елтамски, граф на Корнвел (1316–1336), како и две ќерки: Елеонора и Јована. За разлика од својот татко, кој го отстранил Пирс Гејвестен од својата должност, новиот крал бил голем поддржувач (а можеби и љубовник),^[2][3] кое пак придонело да се зголеми незадоволството кај бароните. Бароните организирале опозициски круг на чие чело застанал роднината на кралот, Томас Ланкастер. Во 1311 година, парламентот изгласил за затворање на Гејвестен, на кое се спротивставил кралот. Во 1312 година Гејвестен бил убиен. Самото востание на бароните довело до отворање на патот на Роберт Брус кон шкотскиот престол. Во 1314 година, во Битката кај Банокберн, Брус им нанел голем пораз на силите на Едвард, осигурувајќи ја независноста на Шкотска. Освен тоа, во исто време избувнало востание и во Ирска, по кое се намалило во голема мера англиското влијание над овие територии.

По смртта на Гејвестен, негов наследник станал Хју Диспенсер, кој Адам Орлетон, Владиката на Винчестер, во 1326 го нарече "содомит", продолжувајки ги гласините дека Едвард II имал и врски со мажи.^[4][5][6] Незадоволството кај бароните продолжило. Во 1321 година, графот Херфорд, заедно со Ланкастер застанал против семејствотот на Диспенсер, и го принудил на кралот да го прогони од земјата. По ова, голем број на аристократски семејства му дале огромна поддршка на кралот за да ја уништи силата на бароните. Едвард го искористил ова, па голем број на барони биле убиени, вклучувајќи го и Ланкастер. По ова, кралот и Диспенсер станале полноправни владетели на Англија. Во 1322 година бил издаден указ според кој биле поништени сите претходни ограничувања кои му биле наложени од страна на бароните. Со овој указ, кралот повеќе не бил потчинет на парламентот.

Едвард ја испратил својата сопруга Изабела кај својот брат, францускиот крал Шарл IV околу областа Гасконија. Во март 1325 година, таа повеќе од радост, ја напуштила Англија. На 31 мај 1325 година таа склучила мир со Франција. Едвард по потпишувањето на договорот го испратил својот син на гости кај францускио крал. Но, кралот направил голема грешка, бидејќи Изабела не сакала да се врати во Англија. Во Франција започнале да се шират плановите за освојување на Англија. Така, во 1326 година, Изабела заедно со Мортимер ја нападнале Англија. Едвард немал некаква голема поддршка за војната, па бил принуден да побегне од Лондон. На 27 октомври Диспенсер бил погубен. По само неколку недели бил заробен и самиот крал Едвард II. На 20 јануари бил обвинет од страна на парламентот за бројни дела.

По ова следувала абдикција на кралот на 24 јануари 1327 година. Тој бил наследен од страна на Едвард III. Тој бил на 14 години, па со земјата управувале Изабела и Роџер Мортимер. Едвард бил преместен во замокот Баркли. Според некои извори, се смета дека во тој замок тој таму бил брутално убиен.

Едвард II Династија Плантагенет Роден(а): 25 април 1284 Починал(а): 21 септември 1327?
Владејачки титули
Претходник Едвард I	Крал на Англија Војвода од Аквитанија Владетел на Ирска 1307–1327	Наследник Едвард III
Претходник Елеонора and Едвард I	Грофовија Понтеу 1290–1327 Предлошка:S-roy
Претходник Алфонсо, Ерл од Честер	Наследник Томас Брадертонски
Незаземено Последен владетел Ливелин	Принц на Велс 1301–1307	Незаземено Следен носител на титулата едвард Црниот

Наводи

1. Hudson, M.E.; Mary Clark (1978). Crown of a Thousand Years. Crown Publishers, Inc. стр. 48. ISBN 0-517-534525.
2. Ormrod 2006, стр. 22 harvnb error: no target: CITEREFOrmrod2006 (help); Haines 2003, стр. 20–21 harvnb error: no target: CITEREFHaines2003 (help)
3. John Boswell puts forward one of the most prominent arguments in favour of Edward and Gaveston having been lovers. Jeffrey Hamilton supports that the relationship was sexual, but that it was probably not overtly so. The historian Michael Prestwich is sympathetic to the argument that Edward and Gaveston had entered into a bond of adoptive brotherhood, but with a "sexual element" to both this and Edward's relationship with Despenser; Roy Haines echoes Prestwich's judgements; Miri Rubin argues in favour of their being friends, with a "very intense working relationship"; Seymour Phillips believes it most likely that Edward regarded Gaveston as his adoptive brother.
4. Phillips 2011, стр. 97 harvnb error: no target: CITEREFPhillips2011 (help)
5. Mortimer 2006, стр. 50 harvnb error: no target: CITEREFMortimer2006 (help)
6. Mortimer 2006, стр. 52 harvnb error: no target: CITEREFMortimer2006 (help)