Џовани Антонио Пелегрини (29 април 1675 – 2 ноември 1741) во историјата се смета за еден од водечките венецијански сликари од почетокот на 18 век. Неговиот стил ги споил ренесансниот стил на Паоло Веронезе со барокот на Пјетро да Кортона и Лука Џордано.[1] Тој патувал многу по нарачки што го донеле во Англија, Јужна Холандија, Холандската Република, Германија, Австрија и Франција.[2] Се смета за важен претходник на Џовани Батиста Тјеполо. Негов ученик бил и Антонио Висентини.[3]
Живот
Пелегрини бил роден во Венеција, а неговиот татко, кој исто така се викал Антонио, бил чевлар од Падова. Пелегрини бил ученик на миланскиот сликар Паоло Пагани. Тој отпатувал со својот учител во Моравија и Виена во 1690 година и се вратил во Венеција во 1696 година каде што ги насликал своите први преживеани дела. Работата на колегата од Венеција Себастиано Ричи имала важно влијание врз неговата работа. Тој бил во Рим од 1699 до 1701 година.[2] Се оженил со Анџела Кариера, сестрата на Росалба Кариера, околу 1704 година. Пелегрини ја украсил куполата над скалите во Скуола Гранде ди Сан Роко во 1709 година.
Александар кај трупот на мртвиот Дариј
Пелегрини ја посетил Англија од 1708 до 1713 година на покана на грофот од Манчестер. Тука тој постигнал значителен успех. Насликал мурали во голем број англиски селски куќи, вклучително и во замокот Кимболтон за грофот од Манчестер, замокот Хавард (каде што неговите дела главно биле уништени од пожар во 1940 година).[4] Мајкл Леви, опишувајќи ги сликите на Пелегрини на скалите во Кимболтон, вели дека, иако се насликани директно на ѕидот со масло, „тие ја имаат сета спонтаност и леснотија на фреската.“[5] Во Лондон тој работел на плоштадот Сент Џејмс 31 за војводата од Портланд, а според записите на Џорџ Верту ги работел и „салата и скалите и една или две од големите простории“.[6]
Бил директор на Академијата на Сер Годфри Кнелер во Лондон во 1711 година. Тој го поднел својот дизајн за украсувањето на внатрешната купола на новата катедрала Свети Павле, и се вели дека бил омилен сликар на Кристофер Рен. Но загубил од Сер Џејмс Торнхил.
Скромноста претставува сликарство на Академијата
Пелегрини последователно патувал низ Германија и Холандија, собирајќи слики од Северот[7] и завршувајќи дела во многу европски градови. Во 1713-1714 година бил во Диселдорф, каде што насликал низа алегориски сцени од животот на електорот, Јохан Вилхелм.[5] Ја украсил Златната соба во Мауритшуис во Хаг, а направил и други украсни шеми во Прага, Дрезден и Виена. Тој се вратил во Англија во 1719 година, но не бил веќе толку успешен, главно поради конкуренцијата од други венецијански сликари меѓу кои бил и Себастиано Ричи.
↑"In the Venetian paintings of Giovanni Antonio Pellegrini (1675-1741), Giordano's flamboyant theatricality is made decorative and reduced in scale", observes E.J. Olszewski of his Continence of Scipio (Olszewski, "A Rediscovered Holy Family by Francesco Trevisani" The Bulletin of the Cleveland Museum of Art, 1977.
↑ 2,02,1Bernard Aikema. "Pellegrini, Giovanni Antonio." Grove Art Online. Oxford Art Online. Oxford University Press. Web. 9 Mar. 2016.
↑R. Pallucchini, La pittura veneziana del Settecento, 1960; P. Zampetti, Dal Ricci al Tiepolo, 1969; G. Knox, Antonio Pellegrini, 1675-1741 (Oxford University Press), 1995.
↑G. Knox, "Antonio Pellegrini and Marco Ricci at Burlington House and Narford Hall", The Burlington Magazine, 1988.
↑Some of the Flemish and Dutch paintings passed to Consul Smith and were sold to George III. Frances Vivian, "Joseph Smith and Giovanni Antonio Pellegrini", The Burlington Magazine104 No. 713 (August 1962:330-33.
↑C. Garas, "Le plafond de la Banque Royale de Giovanni Antonio Pellegrini", Bulletin du Musée Hongrois des Beaux-Arts, 1962.
Извори
Levey, Michael (1980). Painting in Eighteenth Century Venice (second. изд.). Oxford: Phaidon.
Литература
Едвард Крофт-Мареј, Декоративно сликарство во Англија 1530-1837 година, 2 тома. Лондон 1962, 1971 година.
