Xerographia[1] (Francogallice: pastel) technica pictoria quaedam est, ubi pigmenta in materia aliqua (e.g. in charta, charta densata, linteo albo) componuntur.
Ita facultates omnes delinandi cum facultatibus pingendi miscentur. Adhibentur aut pigmenta pura aut creta e stilis rotundis angularibusve aut stylographa specialia. Etymologia e verbo Italico pasta venit, quo conspersiones describuntur.
Technica
Adhaerent pigmenta in charta modum in tenerum itaque generatim prudentissime agendum est. Colores in tabulis pulvereis ponuntur et digitis penicillisve confunduntur. Ut res haereat fundamentum durum esse oportet: eo papyri multicolores specialiter adaptati sunt. Xerographici colores in chartis optime commiscentur et transitus varii atque minimi inter colores produci possint. Necesse est ne ulla tabula nimium spissa sit aequitatis inter colores conservandae caussa. Cum instrumento speciali pigmentorum mora in loco servetur, imagines saepe vitro teguntur. Cretae xerographicae digitorum subactionem postulant quae ad libitum etiam saetis perficiatur. Praeter mollitiem tabularem fieri potest crusta densior quoque spatulis adhibitis. Persaepe id genus una cum aliis picturarum rationibus uteris (e.g. tempera, gouache, coloribus acrylicis).
Si autem de olearia xerographia agitur pigmenta ceris mineralibus, ceris apium sive oleo papaveris necnon coniunctiva substantia tinguntur, ut etiam in charta erasa poni possint. Incommodo autem sunt mixtiones difficiliores et solutio in aqua impedita.
