Ex antiquissimis et longe lateque diffusis orbis terrarum instrumentis tympani lineamenta principalia per complura milia annorum eandem formam conservaverunt.[3]
De tympanis traditionis agro-pastoralis Italiae
In agropastoralibus Italiae medio-meridianae moribus, parvum tympanum invenitur corona lignea constitutum, super quam pellis tenditur. Circum coronam ligneam tintinnabula adesse possunt ad adiuvandum ac augendum sonitum. Ei nomen est: tamburello.[4] Solito tamburello instrumenta comitatur in saltationem[5]: utriculum (Italiane zampogna), parvum mobile organum folle (Italiane organetto[6]) sed etiam solam vocem in cantu.
Usui est etiam tympanum tritum,[7] cui nomina multa sunt ex regionibus: in Aprutio, vurra-vurrë,battafochë,vurriconë, et rubbcò; in Molisia, bufù[8]; in Campania, putipù aut caccavella ; in Lucania, cupa-cupa; in Bruttio et Sallento, cupi-cupi,zucu-zucu, et alia. Tympanum tritum ex tympano constat, cuius in medio membranae hasta attollitur. Ad sonandum instrumentum manus, aqua madefactae, confricant hastam, quae vibrationem suam in tympani pellem transmittit.