Testator plerumque exsecutorem[3] nominat qui placita eius perficiat. Qui testamentum ante mortem non facit intestatus[4] dicitur; patrimonium eius secundum leges hereditatis distribuitur.
In Bibliis
In Bibliis Hebraicis vocabulum בְּרִית (bĕrīṯ) significat "foedus" vel "pactum", et adhibetur, exempli gratia, ad foedus inter Deum et populum Israël factum. In versione Graeca Septuaginta interpretum vocabulo διαθήκη redditur, quod interdum "foedus, pactus", sed saepius "testamentum, ultima voluntas" significat. In Vetere Latina versione διαθήκη "testamentum" reddita est, sed Hieronymus linguam Hebraicam rectius sequens vocabulis foedus et pactum usus est. Itaque in Vulgata leguntur in psalterio Gallicano testamentum, alibi in Vetere Testamento foedus vel pactum, in Novo autem Testamento tantum testamentum.[5]
Ex notione Christiana de novo foedere vel testamento a Iesu Christo instituto, duae partes Bibliorum Christianorum Vetus et Novum Testamenta appellantur.
