Cycnos (heros)

Amphora Attica sexti saeculi a.C.n. Zeus inter Herculem et Cycnum stat. A lateribus Ares et Athena.

In mythologia Graeca Cycnus (Graece Κύκνος) erat filius dei Areos, vir ferox qui sibi occurrentes homines ad pugnam provocabat et necabat antequam Hercules ab Athena adiutus eum in monomachia profligaret. Haec pugna poemati epico sub nomine Hesiodi tradito argumentum praebuit (Scutum Herculis). Fabula non minus per sculptores^[1] et vasorum pictores quam per litteras divulgabatur.

Fabula varie narrata

In carmine Hesiodeo postquam Cycnum stravit Herakles impetum Areos sustinuit atque deum hortante Athena in femore vulneravit quem comites in Olympum reportarunt. Et Apollinis iussu, cuius iram Cycnos moverat, flumen Thessalicum Anaurus monumentum a socero Ceyce erectum destruit ita ut nullum vestigium relinquatur. Apud Hyginum (et iam ut videtur in Apollodori bibliotheca^[2]) fulmen Iovis pugnam interrumpit antequam Ares et Athena interveniant.

Notae

1. Pausanias, Descriptio Graeciae I.27.6 et III.18.10. Cf F. Vian (1945).
2. Textus intellectu difficilis, fortasse corruptus.

Fontes

Zeus Aren et Athenam pugnantes dividit dum Cycnus in curru fugit. Crater sexti saeculi a.C.n.

• Apollodori bibliotheca II.5.11
• Diodorus Siculus, Bibliotheca historica IV,37.
• Euripides, Hercules 389-92
• Hesiodus, Scutum Herculis Textus Graecus apud Vicifontem
• Hyginus, Fabulae 31.3
• Pausanias, Descriptio Graeciae I.27.6 et III.18.10
• Pindarus, Olympia X.15-6
• Seneca, Hercules furens 486

Plura legere si cupis

• Henri Shapiro, « Herakles and Kyknos », American Journal of Archæology, 1984ː 523-529.
• F. Vian, "Le combat d'Héraklès et de Kyknos d'après les documents figurés du VIe et du Ve siècle", Revue des Études Anciennes, 1945ː 5-32