მდინარის აუზის სქემატური გამოსახულება. პუნქტირული ხაზი ჰიდროგრაფიული აუზის მთავარი წყალგამყოფიამდინარე ლატორიცის აუზის რელიეფის ციფრული მოდელი
მდინარის აუზი — დედამიწის ზედაპირის ნაწილი, საიდანაც ზედაპირული და მიწისქვეშა წყალი წყლის ობიექტში — მდინარეში, ტბაში, წყალსაცავში, ზღვაში ან ოკეანეში ჩაედინება.[1] ჩამონადენი ხორციელდება ხმელეთის ზედაპირზე, ნიადაგში და აგრეთვე კრისტალური ქანების ნაპრალებში, არტეზიული წყლების დაცლისას.[2]
ჰუმიდურ რაიონებში, როგორც წესი, მთელ მდინარის აუზს აქვს ჩამონადენი, ესე იგი წყალშემკრებია. არიდულ რაიონებში მდინარის აუზის ნაწილს არა აქვს ჩამონადენი (ჩვეულებრივ, ტრანზიტული მდინარეები) ან წარმოადგენს შიგა ჩამონადენის არეს.[2]
მდინარის აუზი როგორც წესი წყალგამყოფითაა შემოსაზღვრული; მსოფლიო ოკეანისთვის იგი დედამიწის ხმელეთის გარე ჩამონადენის არეა. ტბების, ზღვებისა და ოკეანეების წყალშემკრები აუზი ძირითადად ჩამოყალიბებულია მასში ჩამდინარე მდინარეთა წყალშემკრები აუზის ჯამის ხარჯზე. ხშირად გაგება „მდინარის წყალშემკრები აუზი“ ჩანაცვლებულია გაგებით „მდინარის აუზი“.[3]
ხშირ შემთხვევაში ასეთი ჩანაცვლება დასაშვებია. თუმცა ზოგჯერ მდინარის აუზის ფართობი, რომელიც განსაზღვრულია მისი ზედაპირული (ოროგრაფიული) წყალგამყოფის ფარგლებში, შეიძლება არ დაემთხვას ამავე მდინარის წყალშემკრები აუზის ფართობს. ეს ხდება, პირველ ყოვლისა, როდესაც ზედაპირული და წყალქვეშა წყალგამყოფი მდინარეს არ ემთხვევა, წყალქვეშა ჩამონადენის ნაწილი ან გარედან მოედინება განხილული მდინარის აუზში (მეზობლად მდებარე მდინარის აუზიდან), ან მოცემული მდინარის აუზის ფარგლებიდან, რაც დამახასიათებელია მცირე მდინარეებისათვის არაღრმა ეროზიული ჩაჭრით; მეორეც, როდესაც დედამიწის ზედაპირის ნაწილი, რომელიც ფორმალურად მიეკუთვნება ამა თუ იმ მდინარის აუზს, რელიეფის თავისებურებებიდან გამომდინარე შეიძლება აღმოჩნდეს შიდა ჩამონადენის არედ და არ შედიოდეს მდინარის წყალშემკრები აუზის შემადგენლობაში. ასეთი შემთხვევები დამახასიათებელია ბრტყელი რელიეფის გვალვიანი რაიონებისთვის; მაგალითად, ჩრდილოეთ ყაზახეთში მდინარე ტობოლის აუზში გაუდინარია 16,3 ათ. კმ²-ი (მდინარის აუზის ფართობის 50%-ზე მეტი), ხოლო მდინარე იშიმის აუზში 1,75 კმ² (დაახლოებით 24%).[3]
