Ingibjörg drottning. Mynd á gröf konungshjónanna í kirkjunni í Ringsted.
Ingibjörg Magnúsdóttir (1277 – 5. apríl eða 15. ágúst1319) var sænsk konungsdóttir og drottning Danmerkur frá 1296 til dauðadags. Hún er stundum kölluð Ingibjörg Danabót í dönskum heimildum.
Ingibjörg var dóttir Magnúsar hlöðuláss Svíakonungs og konu hans, Helveg af Slésvík. Gengið var frá trúlofun hennar og Eiríks menveds Danakonungs árið 1288, þegar hún var ellefu ára og hann fjórtán, en þau giftust ekki fyrr en 1296 í Helsingjaborg. Þau voru of skyld til að mega giftast og fengu undanþágu hjá páfa en þó raunar ekki fyrr en eftir brúðkaupip. Tveimur árum seinna giftist Birgir Svíakonungur, bróðir Ingibjargar, Mörtu systur Eiríks. Eiríkur og Birgir voru bandamenn og þegar Birgir og Marta urðu landflótta 1318 leituðu þau hælis í Danmörku.
Ingibjörgu er svo lýst að hún hafi verið fögur og blíðlynd og vinsæl hjá þegnunum en ekki er talið að hún hafi haft nein afskipti af stjórn ríkisins. Ekki er hægt að segja að hún hafi búið við barnalán; hún eignaðist átta syni og missti sex sinnum fóstur eða ól andvana börn. Allir synir hennar dóu í vöggu. Þó segir þjóðsagan að árið 1318 hafi Ingibjörg drottning alið son sem virtist ætla að lifa. Þegar hann var fjórtán vikna vildi hún sýna þegnunum að hún hefði eignast langþráð lifandi barn, fór með hann í ökuferð í vagni sínum og lyfti honum að sögn upp til að hann sæist betur en missti takið á honum svo að hann féll í götuna, hálsbrotnaði og dó. Aðrar heimildir segja þó að hann hafi einfaldlega fallið úr vagninum.
Ingibjörg gekk þá í klaustur í Hróarskeldu og dó þar ári síðar. Sumir segja að Eiríkur konungur hafi reiðst henni svo þegar sonurinn dó að hann hafi sent hana í klaustrið en önnur sögn segir að hún hafi verið harmi slegin bæði vegna barnamissisins og vegna bræðra sinna, hertoganna Eiríks og Valdimars, sem Birgir konungur bróðir þeirra hafði svelt í hel eða látið drepa. Hvað sem því líður dó Ingibjörg vorið eða sumarið 1319. Eiríkur konungur dó svo í nóvember sama ár.
_effigy_2009_(2).jpg)
