En nuna Libano existas la maxim ancien urbo dil mondo, Biblos, habitita pos 5.000 yari aK. Feniciani originis de la regiono ed establisis su en multa regioni di Mediteraneo. Dum 6ma yarcento aK, Cirus la Granda de Persia konquestis la regiono. Pos du yarcenti, Alexandros la Magna atakis e destruktis l'urbo di Tiro. Dum sequanta yari, la regiono divenis parto di Egiptiana, Persiana, Asiriana, Romana, Araba e fine Otomana imperii.
En 1516 sultano Selim la 1ma okupis la regiono di Monto Libano e montala regioni di Siria e Palestina. La regiono divenis parto di Otoman imperio til 1918 kande Francia okupis ol. Til fino di unesma mondomilito famino mortis cirkum 100 000 personi en Beirut e Monto Libano, cirkum 1/3 di totala populo di la regiono.[1] La majoritato di la populo di Libano esis kristani, specale Maroniti ed ortodoxi. En 1 di septembro 1926 Francia formacis Libanana republiko.
Libano deklaris nedependo de Francia ye la 26ma di novembro 1941, agnoskita ye la 22ma di novembro 1943 kande Francia okupesis da nacional-socialista Germania dum la Duesma mondomilito[2]. Malgre ta, lasta Franca soldati nur livis la regiono ye 1946.
Pos nedependo, Libano alternis periodi di politikala stabileso kun altra di interna od extera konflikti. En mayo 1948 Libano suportis vicina Araba landi kontre Israel. Quankam kelka soldati krucumis la frontiero kun Israel, on ne havis oficala invado. Kom rezulto di la milito, cirkum 100,000 Palestinani krucumis Libanana frontiero, kom refujinti. Israel ne permisis li retroirar a lua teritorio pos milito.
En 1975 komencis interna milito en Libano, qua duris 15 yari e devastis lua ekonomio. Cirkume 150,000 personi mortis ed altra 200,000 vundesis.[3]
Referi
.svg)
